maandag 27 januari 2020

'Wat fijn dat jullie er weer zijn!'

Opnieuw een prachtige ervaring van Rosanne! MuzIC wordt steeds groter, en steeds meer ziekenhuizen doen mee, nu ook het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. Ga zo door!

Blog MuzIC Rosanne Alderliefste #6
d.d. 17 en 19 januari – UMCU en Jeroen Bosch Ziekenhuis

Vorige week mocht ik maar liefst twee keer spelen met Stichting MuzIC: eerst vertrouwd in het UMCU, vervolgens voor het eerst in het Jeroen Bosch Ziekenhuis dat gelijk vertrouwd voelde. MuzIC is aan het groeien: dat betekent meer ziekenhuizen, meer spelen en binnenkort ook meer muzikanten. In het UMCU kijken daarom twee nieuwe muzikanten in training mee, onder leiding van MuzIC medeoprichter Maria Eldering. Die extra paar ogen maken me natuurlijk wel wat zenuwachtig, maar uiteindelijk de middag extra bijzonder. Zo treffen we op een van de eerste kamer een echtpaar aan. Tranen rollen over de wangen van de vrouw bij het spelen van het eerste liedje. Wanneer ik vraag of ik een luchtiger liedje zal spelen, lacht ze me toe en schudt ze haar hoofd: “Nee hoor, dit hoort er ook allemaal bij.” zegt ze, terwijl ze met een zakdoek haar tranen dept. Als na het tweede liedje ook de man begint te snikken, sluiten we toch nog af met een vrolijker nummer. Bij het refrein wenk ik mijn medemuzikanten en zo zingt de hele kamer inclusief verpleging: “Oelalalala!” (Je begrijpt, dit is een verstopte prijsvraag). Na de laatste kamer praten we nog even na. De muzikanten die meeliepen vertellen wat hen opviel, wat ze mooi vonden om te zien en wat ze uitdagend leek. Ook delen we onze ervaringen met muziek en ziekenhuizen. Best wel fijn zo’n moment, meestal zet ik de middagen alleen op digitaal papier.
Naast deze fijne interactie in het UMCU, mocht ik afgelopen zondag voor het eerst in het Jeroen Bosch Ziekenhuis spelen. Op het stationsplein straalt de Drakenfontein mij toe. Met de gitaar op de OV-fiets zie ik binnen enkele minuten aan mijn rechterhand het ziekenhuis verschijnen. Ik race naar beneden en stal mijn fiets in het fietsenrek, waar de hagel nog op de grond lijkt te liggen. Nieuwsgierig stap ik het ziekenhuis binnen: alles ziet er nieuw en flitsend uit. Ik kijk om me heen en volg eigenwijs de eerste bordjes naar de IC, om vervolgens toch even terug te lopen naar de informatiebalie. Een vrolijke blonde jongen lacht me toe: “Toch maar even vragen?” Ik knik en hij bevestigt mijn route. Eenmaal op de intensive-careafdeling verdwaal ik weer. Ik grinnik om mezelf, terwijl ik aan de woorden van Maria denk: “Het is een kleine IC, het spreekt voor zich.” Gelukkig loop ik tegen een verpleegkundige aan die mij warm begroet: “Wat fijn dat jullie er weer zijn!” Ik leg haar uit dat het mijn eerst keer in dit ziekenhuis is. Zij lacht en brengt me naar de verantwoordelijke IC-verpleegkundige die mij zal begeleiden. Ik denk ondertussen aan hoe mooi het is dat MuzIC een “jullie” is geworden, als het ware een onderdeel van één grote IC-familie. De IC-verpleegkundige vertelt me dat meerdere patiënten hebben aangegeven dat zij muziek willen, andere twijfelen nog. “Helemaal goed,” zeg ik, “We gaan gewoon overal langs om het te vragen, nee zeggen kan altijd.”
Het wordt een bijzondere middag met speciale momenten. Opnieuw raken patiënt en familieleden geëmotioneerd bij het spelen van een voor mij vrolijk liedje. Het is soms zo bizar met muziek: je weet nooit zeker wat voor gevoel een liedje bij iemand opwekt, maar ik ga er vaak wel vanuit dat de meeste mensen van dezelfde liedjes vrolijk of verdrietig worden. Op dit soort momenten blijkt maar weer hoe uniek emoties en waarschijnlijk de bijbehorende herinneringen zijn. Die middag speel ik nog zachte liedjes bij een jonge patiënt die heerlijk door de muziek heen slaapt en zing ik een zo klassiek mogelijk popliedje voor een patiënt die André Rieu had aangevraagd – het valt gelukkig in de smaak. In sommige kamers begin ik meteen te spelen, in andere vraag ik de patiënten wat zij graag willen horen. Uit volle borst zing ik een van mijn favoriete liedjes voor de patiënt die antwoordt: “U kiest!”, en ik mag zelfs een tweede liedje kiezen. Naderhand vragen IC-verpleegkundige mij nieuwsgierig hoe hun patiënten het vonden en ik vraag hen of ze de volgende keer willen meezingen. Leuk hoe de meesten bescheiden antwoorden dat ze dat maar aan ons overlaten, nog leuker als ze zeggen: “misschien de volgende keer!”. Ik zal dan in ieder geval “oelalalalala” er weer ingooien, dat is net zoals de goede zorg voor patiënten vast iets ziekenhuis-overstijgend.


www.muz-ic.nl

1 opmerking: