De zuurstofsaturatie stijgt!

Hallelujah!                                                                            

Door Lies Joosten, in de Isala

Zwolle, 25 juni 2020

Wat me bij deze ronde vooral opviel was hoe ogenschijnlijk gezond de mensen eruit zagen. Gebruinde lichamen in spierwitte lakens. Op de een of andere manier zie ik steeds minder de slangetjes en de apparaten maar gewoon de mensen in het bed.
Het is duidelijk de laatste maanden de zon veel geschenen heeft; de mensen die nu op de IC liggen hebben er ook van genoten zo te zien. En nu liggen ze hier, kwetsbaar, afhankelijk. Het leven kan zomaar een ommekeer nemen. Een muzikale ronde langs de bedden maakt de link naar de zonnige thuiswereld ook even. Op de gang loopt iemand met een doos waterijsjes.

Ik loop binnen bij de eerste patiënt, die meteen uitroept “halleluja!” als ze me ziet. Dus speel ik dat gelijk genaamde nummer van Leonard Cohen en samen zingen we het refrein mee. Ik denk dat het door de gangen schalt, zo intens. Dan roept ze “danku, danku!” en ik speel een instrumentaal “Dank u, voor deze nieuwe morgen”. Dit geeft mevrouw de gelegenheid om hardop te bidden en te danken dat zij haar ogen weer heeft mogen opendoen. Ze dankt en zegent iedereen om haar heen en spreekt wensen uit voor de mensen en de wereld. Met een zacht “Amazing Grace” sluit ik de sessie bij deze bijzondere vrouw en wens ook haar het beste.

De belendende kamer is veel stiller, maar niet minder intens. Oogcontact, tranen, diep contact tussen de vrouw in bed en haar man aan haar zijde. Hij had in eerste instantie zijn telefoon gepakt om me te filmen maar na een paar noten stopte hij die weg en kijkt alleen nog naar zijn vrouw. Hand in hand. Ontroering, verdriet, hoop. Het kon er even zijn, woorden niet nodig.

Ook op de volgende kamer is er verstilling. Ik speel zachtjes, op het ritme van de adem van de persoon in bed, steeds langzamer en rustiger. Op de monitor zie ik de zuurstofsaturatie stijgen, het getal komt zelfs even op 100%. Daar doen we het voor.

De unit waar de meneer ligt die herstellende is van COVID-19 lijkt inmiddels wel zijn eigen huiskamer. Foto’s en kaarten aan de muur, bloemen en spulletjes op het nachtkastje. Hoe lang zouden hij en zijn familie hier al verblijven? Goed te zien dat hij aan revalidatie is begonnen. Vrouw en dochter vragen of ik het lied “dank u voor deze nieuwe morgen” weer voor ze wil spelen. Dankbaar, dat zijn ze. Meneer tikt mee met zijn vingers. Dan speel ik The Rose van Bette Middler. Dat blijkt ook een schot in de roos. Intens genieten ze van de melodie en er blijkt een Nederlandse tekst op te zijn die mevrouw zachtjes meezingt. Momentje van gedeeld geluk.

Op een andere kamer ligt een brede man op zijn buik aan de apparatuur. Aan iedere zijde een familielid. Tijdens de muziek raken ze hem aan, liefdevol, over rug en armen. Op het ritme van de zachte melodieën. Ik speel een improvisatie.  Het is niet echt de muziek waar ze normaal naar luisteren maar in deze setting vonden ze het wel fijn.

De buurman had niet om muziek gevraagd maar toen hij me zag vond ie t wel interessant. Helaas klonk de combinatie van harp en de ziekenhuis alarmpjes achter t gordijn zo vals, dat ik gauw een andere toonsoort probeerde te vinden die beter combineerde. Maar dit werd ‘m ook niet. Hij bedankte me en ik mocht weer gaan. Ook dat kan gebeuren en is OK.

Sommige machines klinken echt heel vals, terwijl een anderen een “leuk” riedeltje bliepen, waarop het goed improviseren is. Dat levert dan weer verraste blikken op van familieleden die meestal vooral schrikken van iedere bliep of piep.

Na anderhalf uur is het lijstje afgevinkt. Een mooie ontroerende en diverse ronde. Keltisch, pop, religieus, improvisaties, het kwam allemaal voorbij. Met als hit van de dag The Rose.  Dank weer aan de fantastische familie begeleiding van Isala Zwolle.

'Het raakt en ontroert'

In het Isala ziekenhuis in Zwolle is MuzIC weer gestart met het leveren van muzikale steun voor het personeel en de patiënten! IC-verpleegkundige Wouter van de Streek vertelt hierover:

Vrijdagmiddag, iets voor 15 uur. Ik loop de IC unit op voor de start van de late dienst. Op de unit staan 2 muzikanten van MuzIC bij de balie van de IC, ze spelen een bekend liedje en er heerst een bijzondere sfeer. Er zijn collega verpleegkundigen en artsen, sommigen zitten en andere staan. Iedereen is stil en luistert naar de muziek. Bij mezelf voel ik ook meteen die ontroering van wat muziek met je doet. Juist op deze afdeling, waar blijdschap en verdriet soms zo dicht bij elkaar zijn. 

Het klinkt prachtig, ietwat ingetogen maar toch ook vrolijk. Als ze klaar zijn is er een voorzichtig applaus, tja klappen op de IC is vreemd. Daarna gaan de 2 muzikanten een rondje over de afdeling. Samen met de collega’s van de familie begeleiding gaan ze bij een aantal patiënten langs. Ook gaan ze langs bij een wakkere patiënt die eigenlijk al naar de afdeling zou gaan. Op zijn eigen verzoek moest de overplaatsing nog even wachten want hij wilde de muziek ook horen. De muzikanten gaan bij zijn bed staan, de deur en de gordijnen gaan even wat dicht en speciaal voor hem spelen ze een liedje. Daarna spelen ze op zijn verzoek ook Het Dorp van Wim Sonneveld. De patiënt glimlacht en ligt ontspannen te luisteren en ik krijg kippenvel op mijn armen. Dat is dus wat muziek met je doet. 

Het raakt en ontroert. 

Het creëert een bijzondere sfeer, geeft ontspanning en het raakt een gevoelige snaar. 

Als laatste gaan de muzikanten bij een jonge vrouw op de kamer. Ze ligt op de IC en heeft een infauste prognose, ze zou ieder moment kunnen gaan overlijden. Familie zit naast het bed en de muzikanten spelen speciaal voor deze jonge vrouw een liedje. De familie vindt het mooi. Ongeveer 2 uur later overlijdt de jonge vrouw. Ook dat is IC.

Music, Maestro

Coen Feron schreef ter promotie van onze livestream een schitterend column.

Coen blogt voor het tijdschrift #medischcontact na zelf aan de beademing op de Intensive Care te hebben gelegen. Gelukkig herstelt hij nu thuis verder van de Coronainfectie die hij heeft opgelopen. Veel beterschap!

Ook zijn we in gedachte bij onze Cor de Koning, Musicus van MuzIC en IC-verpleegkundige. Hij ligt nog op de Intensive care ❤️
En bij alle mensen die dit moeten doormaken
Voor hen organiseren we een muzikale livestream via facebook op 5 mei om 15:00 uur.

Music, Maestro

Muziek is emotie, muziek maakt emoties los, muziek verbindt mensen.
Al langer wordt in de gezondheidszorg onderzocht wat de functie kan zijn van muziek bij de behandeling van en zorg voor patiënten. In mijn eigen vakgebied, de anesthesiologie, wordt een duidelijke afname gezien van het gebruik van pijnstillende medicatie als voor, tijdens en na een operatieve ingreep muziek wordt geluisterd. Muziek heelt dus ook.

In deze tijden waarin mensen noodgedwongen thuis moeten blijven, of juist de harde realiteit onder ogen moeten komen op hun werk is muziek belangrijk. Welke stijl dan ook, ik denk dat niemand muziek níet kan waarderen.

Voor patiënten die opgenomen liggen in het ziekenhuis is dit niet anders. Zeker nu bezoek van naasten en geliefden zeer beperkt tot niet toegestaan is, kan er een sterke eenzaamheid ontstaan. Een initiatief zoals Muz-IC kan ontzettend veel betekenen voor patiënten. Even iets meer dan dat korte contact tijdens de persoonlijke verzorging en de visite door de arts.

De muziek op 5 mei zal er helaas niet voor zorgen dat IC-patiënten direct herstellen van klachten. Maar ik ben ervan overtuigd dat het ervaren van de live gespeelde muziek rust zal brengen en even dat stuk afleiding waar wellicht zoveel mensen naar verlangen.
In mijn geval had het me in ieder geval veel goeds gedaan.

Zoals John Miles vaak heeft gezongen ‘Music was my first love, and it will be my last’. Laten we met zijn allen hopen dat deze liefde voor muziek voor iedereen nog lang mag voortbestaan. Ook na 5 mei!

Coen Feron
Arts-assistent Anesthesiologie

Link voor Facebook Livestream: https://www.facebook.com/events/256387955558491/

Zijn blogs vindt je via deze link https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/blog-in-b-mineur.htm

De blog van Coen lees je via deze link https://lnkd.in/dSQRe_E

www.muz-ic.nl

'Wat fijn dat jullie er weer zijn!'

Opnieuw een prachtige ervaring van Rosanne! MuzIC wordt steeds groter, en steeds meer ziekenhuizen doen mee, nu ook het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. Ga zo door!

Blog MuzIC Rosanne Alderliefste #6
d.d. 17 en 19 januari – UMCU en Jeroen Bosch Ziekenhuis

Vorige week mocht ik maar liefst twee keer spelen met Stichting MuzIC: eerst vertrouwd in het UMCU, vervolgens voor het eerst in het Jeroen Bosch Ziekenhuis dat gelijk vertrouwd voelde. MuzIC is aan het groeien: dat betekent meer ziekenhuizen, meer spelen en binnenkort ook meer muzikanten. In het UMCU kijken daarom twee nieuwe muzikanten in training mee, onder leiding van MuzIC medeoprichter Maria Eldering. Die extra paar ogen maken me natuurlijk wel wat zenuwachtig, maar uiteindelijk de middag extra bijzonder. Zo treffen we op een van de eerste kamer een echtpaar aan. Tranen rollen over de wangen van de vrouw bij het spelen van het eerste liedje. Wanneer ik vraag of ik een luchtiger liedje zal spelen, lacht ze me toe en schudt ze haar hoofd: “Nee hoor, dit hoort er ook allemaal bij.” zegt ze, terwijl ze met een zakdoek haar tranen dept. Als na het tweede liedje ook de man begint te snikken, sluiten we toch nog af met een vrolijker nummer. Bij het refrein wenk ik mijn medemuzikanten en zo zingt de hele kamer inclusief verpleging: “Oelalalala!” (Je begrijpt, dit is een verstopte prijsvraag). Na de laatste kamer praten we nog even na. De muzikanten die meeliepen vertellen wat hen opviel, wat ze mooi vonden om te zien en wat ze uitdagend leek. Ook delen we onze ervaringen met muziek en ziekenhuizen. Best wel fijn zo’n moment, meestal zet ik de middagen alleen op digitaal papier.

Naast deze fijne interactie in het UMCU, mocht ik afgelopen zondag voor het eerst in het Jeroen Bosch Ziekenhuis spelen. Op het stationsplein straalt de Drakenfontein mij toe. Met de gitaar op de OV-fiets zie ik binnen enkele minuten aan mijn rechterhand het ziekenhuis verschijnen. Ik race naar beneden en stal mijn fiets in het fietsenrek, waar de hagel nog op de grond lijkt te liggen. Nieuwsgierig stap ik het ziekenhuis binnen: alles ziet er nieuw en flitsend uit. Ik kijk om me heen en volg eigenwijs de eerste bordjes naar de IC, om vervolgens toch even terug te lopen naar de informatiebalie. Een vrolijke blonde jongen lacht me toe: “Toch maar even vragen?” Ik knik en hij bevestigt mijn route. Eenmaal op de intensive-careafdeling verdwaal ik weer. Ik grinnik om mezelf, terwijl ik aan de woorden van Maria denk: “Het is een kleine IC, het spreekt voor zich.” Gelukkig loop ik tegen een verpleegkundige aan die mij warm begroet: “Wat fijn dat jullie er weer zijn!” Ik leg haar uit dat het mijn eerst keer in dit ziekenhuis is. Zij lacht en brengt me naar de verantwoordelijke IC-verpleegkundige die mij zal begeleiden. Ik denk ondertussen aan hoe mooi het is dat MuzIC een “jullie” is geworden, als het ware een onderdeel van één grote IC-familie. De IC-verpleegkundige vertelt me dat meerdere patiënten hebben aangegeven dat zij muziek willen, andere twijfelen nog. “Helemaal goed,” zeg ik, “We gaan gewoon overal langs om het te vragen, nee zeggen kan altijd.”

Het wordt een bijzondere middag met speciale momenten. Opnieuw raken patiënt en familieleden geëmotioneerd bij het spelen van een voor mij vrolijk liedje. Het is soms zo bizar met muziek: je weet nooit zeker wat voor gevoel een liedje bij iemand opwekt, maar ik ga er vaak wel vanuit dat de meeste mensen van dezelfde liedjes vrolijk of verdrietig worden. Op dit soort momenten blijkt maar weer hoe uniek emoties en waarschijnlijk de bijbehorende herinneringen zijn. Die middag speel ik nog zachte liedjes bij een jonge patiënt die heerlijk door de muziek heen slaapt en zing ik een zo klassiek mogelijk popliedje voor een patiënt die André Rieu had aangevraagd – het valt gelukkig in de smaak. In sommige kamers begin ik meteen te spelen, in andere vraag ik de patiënten wat zij graag willen horen. Uit volle borst zing ik een van mijn favoriete liedjes voor de patiënt die antwoordt: “U kiest!”, en ik mag zelfs een tweede liedje kiezen. Naderhand vragen IC-verpleegkundige mij nieuwsgierig hoe hun patiënten het vonden en ik vraag hen of ze de volgende keer willen meezingen. Leuk hoe de meesten bescheiden antwoorden dat ze dat maar aan ons overlaten, nog leuker als ze zeggen: “misschien de volgende keer!”. Ik zal dan in ieder geval “oelalalalala” er weer ingooien, dat is net zoals de goede zorg voor patiënten vast iets ziekenhuis-overstijgend.

www.muz-ic.nl