tag:blogger.com,1999:blog-72557880630516342912024-03-19T06:02:05.551-07:00MuzIC - The Power of MusicMuziek is erg krachtig en veelzijdig. Veel mensen weten nog niet dat muziek veel hulp kan bieden aan patiënten, artsen, verpleegkundigen en familie aan het ziekenhuisbed!
In deze blog zal ik verhalen delen van ex-patiënten, muzikanten en verpleegkundigen, die een bijzondere ervaring hebben met muziek tijdens of na een IC-opname.Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-32397753957473187382020-07-06T07:03:00.000-07:002020-07-06T07:06:16.102-07:00De zuurstofsaturatie stijgt!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcic4wx7_viflGxIXsPu7hpNj8Iz8WGleMtAutl1kqEpnEGBeVcVgIWJwuLSxQLM2bbGaqw-7tnGnnw71XsrD3azTay5R4A49tZUVnHGqbFnm0DVKo5-AzG_j9V8hAPxu5a-rtIs77Cqg/s1600/isala%255B22669%255D.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcic4wx7_viflGxIXsPu7hpNj8Iz8WGleMtAutl1kqEpnEGBeVcVgIWJwuLSxQLM2bbGaqw-7tnGnnw71XsrD3azTay5R4A49tZUVnHGqbFnm0DVKo5-AzG_j9V8hAPxu5a-rtIs77Cqg/s320/isala%255B22669%255D.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Hallelujah! </div>
<div class="MsoNormal">
Door Lies Joosten, in de Isala <o:p></o:p></div>
<br />
Zwolle,
25 juni 2020<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wat me bij deze ronde vooral opviel was hoe ogenschijnlijk
gezond de mensen eruit zagen. Gebruinde lichamen in spierwitte lakens. Op de
een of andere manier zie ik steeds minder de slangetjes en de apparaten maar gewoon
de mensen in het bed.<br />
Het is duidelijk de laatste maanden de zon veel geschenen heeft; de mensen die
nu op de IC liggen hebben er ook van genoten zo te zien. En nu liggen ze hier,
kwetsbaar, afhankelijk. Het leven kan zomaar een ommekeer nemen. Een muzikale
ronde langs de bedden maakt de link naar de zonnige thuiswereld ook even. Op de
gang loopt iemand met een doos waterijsjes. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik loop binnen bij de eerste patiënt, die meteen uitroept “halleluja!” als ze
me ziet. Dus speel ik dat gelijk genaamde nummer van Leonard Cohen en samen
zingen we het refrein mee. Ik denk dat het door de gangen schalt, zo intens.
Dan roept ze “danku, danku!” en ik speel een instrumentaal “Dank u, voor deze
nieuwe morgen”. Dit geeft mevrouw de gelegenheid om hardop te bidden en te
danken dat zij haar ogen weer heeft mogen opendoen. Ze dankt en zegent iedereen
om haar heen en spreekt wensen uit voor de mensen en de wereld. Met een zacht
“Amazing Grace” sluit ik de sessie bij deze bijzondere vrouw en wens ook haar
het beste. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo1gJI3lbUEhdsTX82s8qND7_uH6E_BTNd6NSqPFWK2Gey12yOMhJVbNC75kTWlcQT86dNRYDLLNUYW8kZrrSsCtGv35lLo7R6juMrtDrWmWjn0TWzOCzmob10SUUkrnv5sVIiLxdfqZQ/s1600/WhatsApp+Image+2020-06-05+at+16.08.42%255B22668%255D.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="777" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo1gJI3lbUEhdsTX82s8qND7_uH6E_BTNd6NSqPFWK2Gey12yOMhJVbNC75kTWlcQT86dNRYDLLNUYW8kZrrSsCtGv35lLo7R6juMrtDrWmWjn0TWzOCzmob10SUUkrnv5sVIiLxdfqZQ/s320/WhatsApp+Image+2020-06-05+at+16.08.42%255B22668%255D.jpeg" width="155" /></a>De belendende kamer is veel stiller, maar niet minder intens. Oogcontact,
tranen, diep contact tussen de vrouw in bed en haar man aan haar zijde. Hij had
in eerste instantie zijn telefoon gepakt om me te filmen maar na een paar noten
stopte hij die weg en kijkt alleen nog naar zijn vrouw. Hand in hand. Ontroering,
verdriet, hoop. Het kon er even zijn, woorden niet nodig.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ook op de volgende kamer is er verstilling. Ik speel
zachtjes, op het ritme van de adem van de persoon in bed, steeds langzamer en
rustiger. Op de monitor zie ik de zuurstofsaturatie stijgen, het getal komt
zelfs even op 100%. Daar doen we het voor.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De unit waar de meneer ligt die herstellende is van COVID-19
lijkt inmiddels wel zijn eigen huiskamer. Foto’s en kaarten aan de muur,
bloemen en spulletjes op het nachtkastje. Hoe lang zouden hij en zijn familie
hier al verblijven? Goed te zien dat hij aan revalidatie is begonnen. Vrouw en
dochter vragen of ik het lied “dank u voor deze nieuwe morgen” weer voor ze wil
spelen. Dankbaar, dat zijn ze. Meneer tikt mee met zijn vingers. Dan speel ik
The Rose van Bette Middler. Dat blijkt ook een schot in de roos. Intens
genieten ze van de melodie en er blijkt een Nederlandse tekst op te zijn die
mevrouw zachtjes meezingt. Momentje van gedeeld geluk.<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Op een andere kamer ligt een brede man op zijn buik aan de
apparatuur. Aan iedere zijde een familielid. Tijdens de muziek raken ze hem
aan, liefdevol, over rug en armen. Op het ritme van de zachte melodieën. Ik
speel een improvisatie. Het is niet echt
de muziek waar ze normaal naar luisteren maar in deze setting vonden ze het wel
fijn.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De buurman had niet om muziek gevraagd maar toen hij me zag
vond ie t wel interessant. Helaas klonk de combinatie van harp en de ziekenhuis
alarmpjes achter t gordijn zo vals, dat ik gauw een andere toonsoort probeerde
te vinden die beter combineerde. Maar dit werd ‘m ook niet. Hij bedankte me en
ik mocht weer gaan. Ook dat kan gebeuren en is OK.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Sommige machines klinken echt heel vals, terwijl een anderen een “leuk” riedeltje
bliepen, waarop het goed improviseren is. Dat levert dan weer verraste blikken
op van familieleden die meestal vooral schrikken van iedere bliep of piep.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: "cambria" , serif; font-size: 12.0pt;">Na anderhalf uur is het lijstje afgevinkt. Een mooie
ontroerende en diverse ronde. Keltisch, pop, religieus, improvisaties, het kwam
allemaal voorbij. Met als hit van de dag The Rose. Dank weer aan de fantastische familie
begeleiding van Isala Zwolle.<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--></span>Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-79153869378205367752020-05-23T08:21:00.000-07:002020-05-23T08:21:04.939-07:00'Het raakt en ontroert'<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;">In het Isala ziekenhuis in Zwolle is MuzIC weer gestart met het leveren van muzikale steun voor het personeel en de patiënten! IC-verpleegkundige Wouter van de Streek vertelt hierover:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;">Vrijdagmiddag, iets voor 15 uur. Ik loop de IC unit op voor de start van de late dienst. Op de unit staan 2 muzikanten van MuzIC bij de balie van de IC, ze spelen een bekend liedje en er heerst een bijzondere sfeer. </span><span style="font-family: inherit;">Er zijn collega verpleegkundigen en artsen, sommigen zitten en andere staan. Iedereen is stil en luistert naar de muziek. Bij mezelf voel ik ook meteen die ontroering van wat muziek met je doet. Juist op deze afdeling, waar blijdschap en verdriet soms zo dicht bij elkaar zijn. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;">Het klinkt prachtig, ietwat ingetogen maar toch ook vrolijk. Als ze klaar zijn is er een voorzichtig applaus, tja klappen op de IC is vreemd. Daarna gaan de 2 muzikanten een rondje over de afdeling. Samen met de collega’s van de familie begeleiding gaan ze bij een aantal patiënten langs. Ook gaan ze langs bij een wakkere patiënt die eigenlijk al naar de afdeling zou gaan. Op zijn eigen verzoek moest de overplaatsing nog even wachten want hij wilde de muziek ook horen. De muzikanten gaan bij zijn bed staan, de deur en de gordijnen gaan even wat dicht en speciaal voor hem spelen ze een liedje. Daarna spelen ze op zijn verzoek ook Het Dorp van Wim Sonneveld. De patiënt glimlacht en ligt ontspannen te luisteren en ik krijg kippenvel op mijn armen. Dat is dus wat muziek met je doet. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">Het raakt en ontroert. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">Het creëert een bijzondere sfeer, geeft ontspanning en het raakt een gevoelige snaar. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;">Als laatste gaan de muzikanten bij een jonge vrouw op de kamer. Ze ligt op de IC en heeft een infauste prognose, ze zou ieder moment kunnen gaan overlijden. Familie zit naast het bed en de muzikanten spelen speciaal voor deze jonge vrouw een liedje. De familie vindt het mooi. Ongeveer 2 uur later overlijdt de jonge vrouw. Ook dat is IC.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dxjedbHNjseDAxf24D0G25CZJN6NVlf_pMU5AbiuC5UMfefnjMm7z1pdt28JNKdpGh_fXEWnlF3m6Wr1I2BIA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-85316411835369472492020-05-03T09:38:00.000-07:002020-05-03T12:44:02.175-07:00Music, MaestroCoen Feron schreef ter promotie van onze livestream een schitterend column.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSkCEBzMQfZSZeAnCRLTWo54Zy7DymZA-aZibLY53oAHKqUyeZZkTvxa2MkAyFy0c3-o6DvaM8er3DEGhgdqhfjxVimuhqRcNkkO7RUVwAhjkiVhoNdhBC5QWUe5Vt1JxuBro2EoZKufg/s1600/livestream_tekst.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSkCEBzMQfZSZeAnCRLTWo54Zy7DymZA-aZibLY53oAHKqUyeZZkTvxa2MkAyFy0c3-o6DvaM8er3DEGhgdqhfjxVimuhqRcNkkO7RUVwAhjkiVhoNdhBC5QWUe5Vt1JxuBro2EoZKufg/s320/livestream_tekst.jpg" width="320" /></a>Coen blogt voor het tijdschrift #medischcontact na zelf aan de beademing op de Intensive Care te hebben gelegen. Gelukkig herstelt hij nu thuis verder van de Coronainfectie die hij heeft opgelopen. Veel beterschap!<br />
<br />
Ook zijn we in gedachte bij onze Cor de Koning, Musicus van MuzIC en IC-verpleegkundige. Hij ligt nog op de Intensive care ❤️<br />
En bij alle mensen die dit moeten doormaken<br />
Voor hen organiseren we een muzikale livestream via facebook op 5 mei om 15:00 uur.<br />
<br />
<b>Music, Maestro</b><br />
<br />
Muziek is emotie, muziek maakt emoties los, muziek verbindt mensen.<br />
Al langer wordt in de gezondheidszorg onderzocht wat de functie kan zijn van muziek bij de behandeling van en zorg voor patiënten. In mijn eigen vakgebied, de anesthesiologie, wordt een duidelijke afname gezien van het gebruik van pijnstillende medicatie als voor, tijdens en na een operatieve ingreep muziek wordt geluisterd. Muziek heelt dus ook.<br />
<br />
In deze tijden waarin mensen noodgedwongen thuis moeten blijven, of juist de harde realiteit onder ogen moeten komen op hun werk is muziek belangrijk. Welke stijl dan ook, ik denk dat niemand muziek níet kan waarderen.<br />
<br />
Voor patiënten die opgenomen liggen in het ziekenhuis is dit niet anders. Zeker nu bezoek van naasten en geliefden zeer beperkt tot niet toegestaan is, kan er een sterke eenzaamheid ontstaan. Een initiatief zoals Muz-IC kan ontzettend veel betekenen voor patiënten. Even iets meer dan dat korte contact tijdens de persoonlijke verzorging en de visite door de arts.<br />
<br />
De muziek op 5 mei zal er helaas niet voor zorgen dat IC-patiënten direct herstellen van klachten. Maar ik ben ervan overtuigd dat het ervaren van de live gespeelde muziek rust zal brengen en even dat stuk afleiding waar wellicht zoveel mensen naar verlangen.<br />
In mijn geval had het me in ieder geval veel goeds gedaan.<br />
<br />
Zoals John Miles vaak heeft gezongen ‘Music was my first love, and it will be my last’. Laten we met zijn allen hopen dat deze liefde voor muziek voor iedereen nog lang mag voortbestaan. Ook na 5 mei!<br />
<br />
Coen Feron<br />
Arts-assistent Anesthesiologie<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Link voor Facebook Livestream</span></b>: https://www.facebook.com/events/256387955558491/<br />
<br />
Zijn blogs vindt je via deze link https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/blog-in-b-mineur.htm<br />
<br />
De blog van Coen lees je via deze link https://lnkd.in/dSQRe_E<br />
<br />
www.muz-ic.nlBashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-41773773448436755002020-01-27T14:29:00.000-08:002020-01-28T02:59:36.898-08:00'Wat fijn dat jullie er weer zijn!'<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimCc82oAQQQDhQx_VEvJu33aJ0LiQXt8qEGNFr32LgJPH_M14DK3evUgABVfSV2tluk_HJoYnyxfdPbX9JK8OKD8_iTly3AG2kYXXw8fKXRVn0cftvnBlIGcyPaWhO1cWiW1pXxEH97TA/s1600/IMG_20190915_090816.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="568" data-original-width="1600" height="113" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimCc82oAQQQDhQx_VEvJu33aJ0LiQXt8qEGNFr32LgJPH_M14DK3evUgABVfSV2tluk_HJoYnyxfdPbX9JK8OKD8_iTly3AG2kYXXw8fKXRVn0cftvnBlIGcyPaWhO1cWiW1pXxEH97TA/s320/IMG_20190915_090816.png" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Opnieuw een prachtige ervaring van Rosanne! MuzIC wordt steeds groter, en steeds meer ziekenhuizen doen mee, nu ook het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. Ga zo door!</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">Blog MuzIC
Rosanne Alderliefste #6</span></b><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><br />
d.d. 17 en 19 januari – UMCU en Jeroen Bosch Ziekenhuis<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">Vorige week mocht ik maar liefst twee keer spelen met
Stichting MuzIC: eerst vertrouwd in het UMCU, vervolgens voor het eerst in het
Jeroen Bosch Ziekenhuis dat gelijk vertrouwd voelde. MuzIC is aan het groeien:
dat betekent meer ziekenhuizen, meer spelen en binnenkort ook meer muzikanten.
In het UMCU kijken daarom twee nieuwe muzikanten in training mee, onder leiding
van MuzIC medeoprichter Maria Eldering. Die extra paar ogen maken me natuurlijk
wel wat zenuwachtig, maar uiteindelijk de middag extra bijzonder. Zo treffen we
op een van de eerste kamer een echtpaar aan. Tranen rollen over de wangen van
de vrouw bij het spelen van het eerste liedje. Wanneer ik vraag of ik een
luchtiger liedje zal spelen, lacht ze me toe en schudt ze haar hoofd: “Nee
hoor, dit hoort er ook allemaal bij.” zegt ze, terwijl ze met een zakdoek haar
tranen dept. Als na het tweede liedje ook de man begint te snikken, sluiten we
toch nog af met een vrolijker nummer. Bij het refrein wenk ik mijn
medemuzikanten en zo zingt de hele kamer inclusief verpleging: “Oelalalala!”
(Je begrijpt, dit is een verstopte prijsvraag). Na de laatste kamer praten we
nog even na. De muzikanten die meeliepen vertellen wat hen opviel, wat ze mooi
vonden om te zien en wat ze uitdagend leek. Ook delen we onze ervaringen met
muziek en ziekenhuizen. Best wel fijn zo’n moment, meestal zet ik de middagen
alleen op digitaal papier. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">Naast deze fijne interactie in het UMCU, mocht ik
afgelopen zondag voor het eerst in het Jeroen Bosch Ziekenhuis spelen. Op het
stationsplein straalt de Drakenfontein mij toe. Met de gitaar op de OV-fiets
zie ik binnen enkele minuten aan mijn rechterhand het ziekenhuis verschijnen.
Ik race naar beneden en stal mijn fiets in het fietsenrek, waar de hagel nog op
de grond lijkt te liggen. Nieuwsgierig stap ik het ziekenhuis binnen: alles
ziet er nieuw en flitsend uit. Ik kijk om me heen en volg eigenwijs de eerste
bordjes naar de IC, om vervolgens toch even terug te lopen naar de
informatiebalie. Een vrolijke blonde jongen lacht me toe: “Toch maar even
vragen?” Ik knik en hij bevestigt mijn route. Eenmaal op de
intensive-careafdeling verdwaal ik weer. Ik grinnik om mezelf, terwijl ik aan
de woorden van Maria denk: “Het is een kleine IC, het spreekt voor zich.”
Gelukkig loop ik tegen een verpleegkundige aan die mij warm begroet: <b>“Wat fijn
dat jullie er weer zijn!”</b> Ik leg haar uit dat het mijn eerst keer in dit ziekenhuis
is. Zij lacht en brengt me naar de verantwoordelijke IC-verpleegkundige die mij
zal begeleiden. Ik denk ondertussen aan hoe mooi het is dat MuzIC een “jullie”
is geworden, als het ware een onderdeel van één grote IC-familie. De
IC-verpleegkundige vertelt me dat meerdere patiënten hebben aangegeven dat zij
muziek willen, andere twijfelen nog. “Helemaal goed,” zeg ik, “We gaan gewoon
overal langs om het te vragen, nee zeggen kan altijd.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">Het wordt een bijzondere middag met speciale momenten.
Opnieuw raken patiënt en familieleden geëmotioneerd bij het spelen van een voor
mij vrolijk liedje. Het is soms zo bizar met muziek: je weet nooit zeker wat
voor gevoel een liedje bij iemand opwekt, maar ik ga er vaak wel vanuit dat de
meeste mensen van dezelfde liedjes vrolijk of verdrietig worden. Op dit soort
momenten blijkt maar weer hoe uniek emoties en waarschijnlijk de bijbehorende
herinneringen zijn. Die middag speel ik nog zachte liedjes bij een jonge
patiënt die heerlijk door de muziek heen slaapt en zing ik een zo klassiek
mogelijk popliedje voor een patiënt die André Rieu had aangevraagd – het valt
gelukkig in de smaak. In sommige kamers begin ik meteen te spelen, in andere
vraag ik de patiënten wat zij graag willen horen. Uit volle borst zing ik een
van mijn favoriete liedjes voor de patiënt die antwoordt: “U kiest!”, en ik mag
zelfs een tweede liedje kiezen. Naderhand vragen IC-verpleegkundige mij
nieuwsgierig hoe hun patiënten het vonden en ik vraag hen of ze de volgende
keer willen meezingen. Leuk hoe de meesten bescheiden antwoorden dat ze dat
maar aan ons overlaten, nog leuker als ze zeggen: “misschien de volgende keer!”.
Ik zal dan in ieder geval “oelalalalala” er weer ingooien, dat is net zoals de goede
zorg voor patiënten vast iets ziekenhuis-overstijgend.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<br />
www.muz-ic.nlBashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-11579313573943217562019-09-23T08:05:00.000-07:002019-09-24T01:31:42.140-07:00'Met mijn hobby op mijn werk'<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
Prachtig om te zien hoe MuzIC ook artsen inspireert om muziek te gaan maken op hun IC! Het is weer duidelijk dat muziek een positieve invloed heeft op patiënten, personeel en familie.</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<b>Met
mijn hobby op mijn werk</b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
Sinds
de maand december ben ik begonnen met pianospelen op onze IC in het HMC in Den
Haag. Enthousiast gemaakt door initiatieven zoals MuzIC kwam binnen onze
intensivistengroep de gedachte op dat onze IC wellicht ook iets zou kunnen doen
met muziek op de IC. Door enkele van mijn collega-intensivisten werd contact
gelegd met de initiatiefnemers van MuzIC, vooral om hun ervaringen te horen en
om ideeën op te doen. Maar dan is er nog meer voor nodig om ook daadwerkelijk
muzikanten op je IC te hebben staan die voor de patiënten kunnen spelen.
Daarnaast was de vraag ook of onze IC er wel voor geschikt is en of het
allemaal praktisch goed uit te voeren is. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
Toen
kreeg ik het idee om zelf te gaan spelen op onze IC. Pianospelen is 1 van mijn
grootste hobby’s en wat is er mooier dan hobby en werk te kunnen combineren? Ik
sleepte mijn elektrische piano mee naar het ziekenhuis en heb op een avond
tijdens een rustige dienst mijn piano op onze IC neergezet. Onze IC bestaat uit
twee units van ieder 8 bedden, waarbij alle 8 kamers op 1 ruimte uitkomen. Ik
heb mezelf met de piano en een kleine versterker middenin de ruimte geposteerd
en begon met een rustig ritme met gepast volume improvisatiemuziek te spelen. De
piepjes van de monitors op de IC, het zuigende geluid van de
beademingsmachines, het hoesten van de patiënten en het geroezemoes van de
artsen en verpleegkundigen leken wat naar de achtergrond te geraken. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
Vanuit
mijn ooghoek zag ik de armen van een patiënt omhoog komen, die zachtjes
meebewogen op het ritme van de muziek. De verpleegkundigen liepen langs mij
heen-en-weer om voor hun patiënten te zorgen, maar de muziek leek wel voor een
algehele rust te zorgen, zowel bij de patiënten als bij het IC-team. Ik heb
meerdere keren gezien dat de hartfrequentie en ademhalingsfrequentie van
patiënten beduidend lager werden tijdens het spelen. Daarnaast heb ik van
meerdere patiënten gehoord dat ze het fijn vonden om naar de muziek te
luisteren en datzelfde geldt voor de verpleegkundigen op onze IC.</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
Ik
vind het een mooie ervaring om op mijn eigen IC muziek te kunnen maken, te
midden van de patiënten waar ik voor zorg en de verpleegkundigen waar ik
dagelijks mee werk. Het voordeel van spelen op mijn eigen IC is dat ik heel
goed in kan schatten welke momenten wel en welke momenten niet geschikt zijn om
te spelen. Ik ben van plan om door te gaan met pianospelen op onze IC, maar
hoop dat we uit kunnen breiden met meer muzikanten die ook hun instrument
kunnen bespelen op een, op het eerste oog, wat ongewone plek. Hoewel ik denk
dat we de muziek niet per se als een behandeling moeten zien, geloof ik wel dat
muziek kan zorgen voor rust en ontspanning en daarmee op een positieve manier
kan bijdragen aan het herstel en welzijn van onze patiënten.</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
Peter
van Vliet (neuroloog-intensivist Haaglanden Medisch Centrum, Den Haag)<o:p></o:p></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-92029195782583722592019-08-24T15:04:00.000-07:002019-08-24T15:06:04.065-07:00'Ik kweekte mijn geheugen terug.'<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ex IC-patient, Martin, vertelt over zijn zeer indrukwekkende ervaring met de kracht van muziek op het brein! Wat ongelooflijk mooi wat het maken van muziek hem heeft opgeleverd, na zijn kritieke IC-opname. Dit toont nog maar eens aan dat muziek een stimulerend, en daarmee helend, effect kan hebben op het brein!</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit;">" Korte
termijn geheugen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Het is oktober 2002.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Wat zit daarin? Miska is met mijn
vrouw Rita op zolder en wijst naar mijn gitaarkoffer. De gitaar van opa, zegt
Rita. Ik heb hem in 1994 gekocht van mijn gitaarleraar. Na 6 jaar stopte ik
door tijdgebrek. Mijn gitaar verdween in de koffer en later naar zolder. 'Zien' vraagt Miska, ze is 2 jaar. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Een jaar daarvoor op 30 augustus was ik in blinde
paniek met een legionella besmetting binnengebracht op de IC van het
Weezenlanden ziekenhuis in Zwolle. Mijn longen zaten vol bacteriën en de
afvalstoffen daarvan vergiftigde mijn bloed. De koorts was extreem hoog, ik had
ernstige severe sepsis en nog een longcapaciteit van slechts 25%. Mijn lichaam
zat onder de blauwe en zwarte vlekken, mijn inwendige organen stonden op het
punt van afsterven en ik was in coma gebracht. Omdat er toch niets te redden
viel gebruikten ze me als proefkonijn voor een experimenteel middel tegen
sepsis. Elke dag hoort mijn gezin in gesprekken met de artsen hoe de staat is.
In de tweede week laten ze me langzaam en gefaseerd bijkomen. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Ik hoor nieuws.
Aanslag, twin towers en “vraag” een verpleger de radio uit te zetten. Ik kan
alleen met mijn ogen wenken. Door de "tube-beademing" is praten niet
mogelijk. Door coördinatieproblemen kan ik ook niet schrijven. Communicatie is
onmogelijk. Ik leef fysiek in mezelf, ik in een lichaam. Ik lig op een
elektrisch bed die automatisch opgeblazen wordt en leegloopt, armen gestrekt
langs mijn lichaam de polsen omhoog. In mijn rechterpols zit een kraantje.
Hieruit tappen ze tweemaal daags buisjes bloed. Elke ochtend lichten ze me op
om een koude harde plaat onder mijn rug te leggen voor longfoto’s. Overal
zitten slangen in en aan. Geeft een metertje te weinig zuurstof aan in het bloed
dan gaat een kraantje verder open. Bij te weinig vocht draaien ze aan een andere.
Bij te veel draaien ze hem ietsje dicht. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Ik hoor de artsen praten dat ze
rekening houden met onherstelbaar hersenletsel door de langdurige narcose en de
vele chemicaliën. Een jaar later bleek inderdaad dat veel hersencellen verloren
waren gegaan. Mijn korte termijn geheugen is rampzalig. Ik voel gedachten of
dingen die ik moet onthouden langzaam wegvlieden. En even later voel ik dat er
iets was maar ik weet niet meer wat.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Miska en Rita komen de huiskamer
binnen met mijn oude gitaar. Miska zegt 'Opa spelen!'. Gelukkig vond ze het al
mooi dat er überhaupt geluid uit kwam, want veel meer lukte me niet. Vanaf dat
moment hield ik mijn gitaar in de buurt en probeerde af en toe wat. Het was
voldoende om wat akkoorden te kunnen spelen, iets Braziliaans of beetje Jazz.
Maar tot mijn grote frustratie lukte het niet te onthouden wat en hoe ik
speelde. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Ik vond op internet muziekstukken soms met akkoorden erbij meestal
alleen met de benaming dus A, Em of B7. Ik kopieerde de nummers naar “word” en
luisterde naar het origineel terwijl ik akkoorden uitprobeerde. De volgende dag
moest ik opnieuw beginnen, was ik alles weer kwijt. Wat zegt C of G of D7 als
je niet weet waar het voor staat? Ik probeerde bij de uitgeprinte tekst
figuurtjes te tekenen van 6 snaren gekruist door 5 fretten (de metalen stripjes
op de hals). Hierdoor kon ik zien waar ik mijn vingers moest zetten. Vervolgens
besloot ik ze in Paint te tekenen. Zo ontstond een bestand van mijn akkoorden op
naam en op positie en kon ik ze steeds opnieuw gebruiken. 6 snaren gekruist
door fretten met hierop in zwarte punten de vingerzetting, de positie op de
hals en de naam erboven (Google maar naar chords). Dankzij de figuurtjes wist
ik hoe en op welk moment ik wat moest spelen. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Al snel merkte ik voortgang in
mijn spel. Door de steeds moeilijkere nummers die ik koos moest ik bij elke
keer akkoorden bijtekenen. Na ongeveer een jaar tekenen, zien, spelen en
luisteren merkte ik eigenlijk ook nog iets anders, mijn geheugen werd steeds
beter. De “bijwerking” bleek te zijn, dat andere “loze” hersencellen werden
aangezet de functie van mijn korte termijn geheugen over te nemen. Ik kweekte
feitelijk mijn eigen geheugen terug. Dankzij de aansporing van Miska kreeg ik
mijn geheugen terug, heb een bestand van 600 akkoorden en speel puur voor eigen
genoegen met plezier veel mooie nummers. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Op 11 september 2019 wordt ik in mijn
tweede leven 18 jaar en Miska 19 in het haar eerste."</span><span style="font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Martin van Heyningen<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-family: inherit; line-height: 107%;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit;"><a href="mailto:martin@vipsnet.nl"><span style="line-height: 107%;">martin@vipsnet.nl</span></a><span style="line-height: 107%;">, 06 55 305788, </span><a href="http://www.viptrust.nl/"><span style="line-height: 107%;">www.viptrust.nl</span></a></span><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfVBRqPezSwn5uqOM2NR05oJx2N6ChVtFFdYA1g2qSPDo2UN5I1H9o9L1O6thUEFiwuGai-9xYV2W_bO3ndYn7btwjusf25XfCZpb7BcW9v61nQJMoCKm52XczVN_FCYs0I-v4PVFxpE8/s1600/Naamloos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="818" data-original-width="670" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfVBRqPezSwn5uqOM2NR05oJx2N6ChVtFFdYA1g2qSPDo2UN5I1H9o9L1O6thUEFiwuGai-9xYV2W_bO3ndYn7btwjusf25XfCZpb7BcW9v61nQJMoCKm52XczVN_FCYs0I-v4PVFxpE8/s640/Naamloos.jpg" width="524" /></a></div>
<br /></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-24945033523854603522019-08-24T15:02:00.000-07:002019-09-15T00:12:01.567-07:00"Ik begin te zingen en de moeder breekt."<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg59u6NX1sG8XzSVoZd6Eoa3wa7TxVJcDwTWGOTecxHuEZb4oUqoJwV5hQylLkwCgPlBoNXPfTW1xqbRcF6TlnK3SosivDuKSoMQTKkUbHM74ElcXNXGrH7P2Gn8QaBg4X5ElQIf_utM3w/s1600/IMG_20190915_090816.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="569" data-original-width="1600" height="141" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg59u6NX1sG8XzSVoZd6Eoa3wa7TxVJcDwTWGOTecxHuEZb4oUqoJwV5hQylLkwCgPlBoNXPfTW1xqbRcF6TlnK3SosivDuKSoMQTKkUbHM74ElcXNXGrH7P2Gn8QaBg4X5ElQIf_utM3w/s400/IMG_20190915_090816.png" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ontzettend fijn dat Rosanne telkens deze indrukwekkende en emotionele ervaringen zo mooi op papier zet. Ze weet ons allen te raken met haar ervaringen, de tranen springen meteen in mijn ogen.. Wat een mooi werk leveren de muzikanten en organisatie van MuzIC. Dit is zoveel meer dan goud waard!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;">Blog MuzIC Rosanne
Alderliefste #5<span style="color: black;"> </span></span></b><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;"><br />
d.d. 16 augustus 2019 - UMCU<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;">Emoties,
zo ontzettend veel emoties! Nu sta ik bekend als dramaqueen (alleen omdat ik
ooit de rol van Medea vertolkte, dat begrijp je), maar vandaag was ik vast niet
de enige met een hoop verschillende gevoelens. De dag begint met mijn knappe
geliefde uitzwaaien, die een weekendje met mijn schoonmoeder en aanhang
wegvliegt. Mijn schoonmoeder wilde nog zo graag een keer naar Zuid-Frankrijk,
waarschijnlijk voor haar de laatste keer. Bij het inpakken van mijn gitaar heb
een lichte brok in mijn keel, maar ik ben ook hyper. Natuurlijk door de twee
extra sterke koffies die ik deze ochtend gulzig dronk, maar vooral door de
gedachte dat ik weer iets moois ga doen vandaag: muziek maken op de intensive
care. In de stationshal wordt de piano bespeeld, de cassière lacht als ik mijn
broodje afreken en mijn medereizigers stralen de rust uit van het voorlopig nog
niet in te hoeven stappen. Eenmaal in de trein voel ik mezelf toch ietwat neerslachtig
naar de voorbijtrekkende landschappen kijken. Mijn zangdocent zei ooit dat hij
dat een oud woord vond, neerslachtig, een beetje zwaar ook. Ik vind het wel
mooi, want een synoniem ervan is ‘in mineur gestemd’ en dat past weer zo
lekker. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;">Als ik in Utrecht het ziekenhuis inloop ben ik weer sharp
en zie ik geen reden om mij te beroepen op force majeure (twee woordgrappen in
één zin, moet wel een beetje luchtig blijven). Op de intensive care word ik
weer warm ontvangen door de IC-verpleegkundige. Ik vraag hem of het druk is
vandaag, want de IC oogt kalm. Of is dat soms een vreemde vorm van optisch
bedrog, als gevolg van alle patiënten in aparte kamers, gescheiden van de
buitenwereld door sluisdeuren en glazen muren? De nuchtere IC-verpleegkundige
verwijst me naar een ruimte om mijn spullen uit te pakken. Onderweg word ik
nageroepen door een andere IC-verpleegkundige: “Muzikante! Muzikante!”. Ik
draai me om en kijk haar vragend aan, terwijl ze mijn kant op holt. “Ja, de
patiënte in die kamer daar wil héél graag muziek. Dat heeft ze al vaker gehad
en dat vond ze heel fijn. We moeten straks iets met haar doen, dus het is fijn
als het daarvoor kan. Kan je bij haar komen?” Ze pauzeert en ik zie dat ze mij
bekijkt, in m’n regenjas met verwilderd haar en ontstemde gitaar, alsof het nu
ook bij haar doordringt dat ik nog even moet landen. “Of moet je nog omkleden
ofzo?” vraagt ze. Ik grinnik en bewonder haar vastberadenheid om voor haar
patiënte muzikale afleiding te organiseren.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Niet veel later
sta ik voor de kamer. Het is de kamer van de patiënt die aangegeven heeft dat
er foto’s mogen worden gemaakt voor een krantenartikel over MuzIC. Terwijl we
op de fotograaf wachten, start een IC-verpleegkundige op de gang zijn grappen.
“Nou begin maar, maar je hoeft niet met je tanden te spelen hoor! Of moeten we
je haar nog doen of wat make-up?” Ik nodig hem uit om mee te zingen, maar dat
hoeft niet zo van hem. Samen met de vriendelijke fotograaf lopen we de kamer
binnen. Daar ligt de patiënte, als kersverse verloofde van de man die naast
haar zit, vertelt de verpleegkundige mij. Hartjesballonnen pronken aan het bed.
“Gefeliciteerd! Ervan uitgaande dat ze ja heeft gezegd natuurlijk.” flap ik
eruit. Gelukkig wordt er gelachen, ook míjn flauwe grappen mogen op de IC.
Terwijl ik liefdesliedjes voor het toekomstige bruidspaar speel, beweegt de
fotograaf zich netjes en rustig door de ruimte. Familieleden maken ook vaak
foto’s en filmpjes, maar ik merk dat zo’n professionele camera in je snoet een
beetje vreemd voelt in zo’n intieme zetting. Dat weegt natuurlijk niet op tegen
het feit dat het is superfijn is dat er aandacht is voor dit project én dat de
familie dankzij de foto’s straks hopelijk een mooie herinnering heeft aan deze
ervaring. Bij het laatste liefdesliedje houden de tortelduifjes elkaar vast en
wanneer ik zing over hoe prachtig de bruid eruitziet in haar jurk, kijkt het
mooie koppel elkaar verliefd aan.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;">Met de emotieteller al op flinke toeren leidt de
verpleegkundige me naar de volgende patiënt, een jonge man met zijn ouders. <b>Ik
begin te zingen en de moeder breekt.</b> De jongen opent zijn ogen half en kijkt
ons aan. “Oh jonge toch...” stamelt de moeder en draait zich om naar mij. “Kijk
nou toch. Hij ziet je spelen hoor! Hij ziet ons hoor!” Ze zingt haar zoon
liefdevol toe en fluistert zachtjes lieve dingen. De vader omhelst de
IC-verpleegkundige die meeluistert: “Dankjewel dat je dit geregeld hebt, man.”
De moeder omhelst na het zingen ook mij. Nu ik dit zo schrijf herleef ik het
moment met prikkende tranen achter m’n ogen, maar op dat moment knuffel ik
terug en vraag ik of ze het fijn vinden als ik nog wat speel. “Och ja, je mag
hier de hele middag blijven doorgaan als je wil.” Ik speel nog een paar rustige
nummers en beloof hen later nog even terug te komen als ze dat fijn vinden. Er
is nog een andere patiënt die toch ook heel graag muziek wil horen. Zij kan
niet spreken, maar communiceert wel met haar ogen. Ik begin te spelen en
dan, tijdens een van de liedjes, strekt ze haar arm uit en pakt met haar
linkerhand die van haar IC-verpleegkundige stevig vast. Met haar rechterhand
wenkt ze ook de andere IC-verpleegkundige en pakt zijn hand in de hare. Dan
kijkt ze mij aan, ze wil ook mijn hand. ‘Och jeetje…’ stamelt de
IC-verpleegkundige ontroert. Ik laat mijn gitaar los, pak haar vast en zing de
rest a capella. Hoewel ik het liefst de hele dag op de IC blijf spelen voor
patiënten en verpleegkundige die daar behoefte aan hebben, voel ik dat het tijd
is om af te ronden. Toch bied ik iedere IC-medewerker die mij op de terugweg
aanspreekt aan om nog iets voor hen te spelen. Het is zo fijn om te zien dat
muziek mensen nieuwsgierig maakt, voor een beetje afleiding zorgt en vaak
precies de juiste snaar raakt. Op het tempo van de muziek uit mijn oortjes loop
ik het ziekenhuis uit. Ik heb een soort sugar rush aan emoties binnen een
harmonie van indrukken. Oftewel, tijd voor een biertje.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;">Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in de trein terug
naar huis. Het enige dat me tegenhoudt om niet te huilen is dat ik dat niet
graag publiekelijk doe, tenzij voor de camera of op toneel natuurlijk. Of komt
het weer door de gedachte die gelijk na deze emotiewave komt? Mon dieu, wat is
dit toch mooi werk. Wat zijn die patiënten dapper en de IC-verpleegkundigen
stoer. Ik weet het, als je m’n andere blogs hebt gelezen val ik in herhaling.
Van complimenten kan je nooit te veel geven las ik ooit ergens. Top dus van
jou, dat je nu<span style="color: black;"> de</span> tijd neemt om iets over
MuzIC te lezen (geen grap, ook niet sarcastisch).<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Inmiddels bijna terug in Amsterdam, niet
vergeten uit te stappen. Ik vang nog een gesprek op van twee net zo uitgelaten
studenten die ook duidelijk zin hebben in weekend. “Ze hebben de deadline
verplaatst, super chill.” Ik had me voorgenomen straks nogal streng te zijn met
deadlines. Wat denk je, zou ik als alternatief mijn studenten ook met een
muzikale intervisie blij kunnen maken? Ik ga alvast opzoek naar liedjes over
circulaire economie en anders mag ik vast ‘<i>Eliminating waste and the
continual use of resources</i> Makes the World Go Round’ van Madonna of ‘You
Spin me Around (Like <i>energy and material loops</i>)’ van Jessica Simpson
lenen. Krijg ik vast geen complimenten voor, maar hoe egocentrisch Medea ook
leek, spelen op de IC doe ik niet voor het applaus. Wel voor de sterke ouders,
waar ik als laatste vandaag bij terugkeerde en inmiddels ook oma meezong en opa
de melodieën floot. En voor de IC-medewerker op de gang die ‘wel iets wilde
horen’ en zo ongeremd ‘Laat Me’ mee zong dat de andere verpleegkundigen en
familieleden verbaasd doch vermaakt kwamen kijken. Emoties, zo veel emoties.
Straks m’n eigen lieve dramaqueen ophalen van de crėche om samen het weekend én
het leven vieren. Don’t worry, ik geef hem nog geen bier.<o:p></o:p></span></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-10767559464445869022019-07-31T00:48:00.000-07:002019-09-15T00:12:48.635-07:00“Oh, dat is mijn liedje!”<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Na lange tijd weer een prachtige blog van Rosanne Alderliefste! </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: large;">En door het fantastische werk van de muzikanten, het team eromheen, en in het bijzonder de initiatiefneemster Lorette Gijsbers, wie iedereen bij elkaar heeft gebracht, is MuzIC nu een stichting!!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<b><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw2xYDhIRbLOVxt2pe-DTGHB-Rwr0y9RTgoX5dirwYzFKA0FU2zkkr-weYgOYW0W8ctAx9qyiYjqmXu9uMLqUbcAXxAl1OUWBnLGKRKGsffoEnzC8ef1RrQ33KcJgZaqdTfXcLpv1AKcc/s1600/IMG_20190915_090816.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="569" data-original-width="1600" height="142" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw2xYDhIRbLOVxt2pe-DTGHB-Rwr0y9RTgoX5dirwYzFKA0FU2zkkr-weYgOYW0W8ctAx9qyiYjqmXu9uMLqUbcAXxAl1OUWBnLGKRKGsffoEnzC8ef1RrQ33KcJgZaqdTfXcLpv1AKcc/s400/IMG_20190915_090816.png" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<b><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">Blog MuzIC
Rosanne Alderliefste #4</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">
d.d. 12 juli 2019<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">Vandaag is het onstuimig weer in Utrecht. Optimistisch –
of misschien vergeten op de buienrader te kijken – heb ik geen paraplu
meegenomen. Op Utrecht Centraal wachten alle reizigers braaf tot de ergste
hoosbui voorbij is. Ik kijk op mijn horloge, kijk nog eens goed om me heen of
ik nog ergens snel een paraplu kan scoren en rits dan mijn jas goed dicht. Het
is nog wel even met de tram naar Nieuwegein en ik wil ruim op tijd zijn. Ik
denk aan de gitaarwinkel die mij speciaal deze gitaarhoes verkocht opdat ik de
Amsterdamse regen zou kunnen trotseren. Dat moet dan ook wel in Utrecht lukken,
denk ik bij mezelf, en ik zet het op een moedig sprintje. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Doorweekt
van minder dan vijf minuten trappen naar beneden stap ik de tram in. Mascara
uitgelopen en wet hair look, maar mijn gitaar heeft nergens last van. Als ik
mijn mobiel open om naar wat muziek te luisteren moet ik lachen om mijn bericht
op Instagram. Een foto van mijn wapperende haren in een licht zonnetje over hoe
je je nooit moet laten intimideren door de stad Amsterdam. Het liefst voeg ik
er een selfie aan toe met de tekst: “als men de regen trotseren kan, dan
behoort met thuis in Amsterdam”. Maar ik ben in Utrecht en ik wil wel eerlijk
blijven. Ik veeg de mascara van mijn wangen en volg de stad door de beslagen
ruiten.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Eenmaal
in het ziekenhuis ril ik van de kou, maar ik word lief ontvangen door een IC
verpleegkundige die me de keuken wijst. Nippend van mijn warme kopje thee stem
ik mijn gitaar, terwijl een andere IC verpleegkundige de kamer binnenkomt. “Het
is een onrustige dag, net zoals het buiten.”, vertelt ze me. Misschien voelen
de patiënten dat wel, of verlangen ze juist om net zoals ik weer even de regen
te kunnen voelen. “Hopelijk kan jij met jouw muziek wat rust brengen. Niet
alleen voor de patiënten en familie, maar voor de hele IC.” vervolgt ze.
Voordat we starten laat ze nog wat muzieksuggesties zien van een andere IC
verpleegkundige die mij de vorige keer had zien spelen. Zij zingt ook graag en
ik had haar gezegd dat ze altijd verzoeknummers kon indienen. Sommige zijn
bekende, andere moet ik even opzoeken. De IC-verpleegkundige in kwestie werkt
vandaag niet, dus ik kan me nog even voorbereiden voor de volgende keer. Nu maar
eens eerst met mijn repertoire de IC op.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Het is
weer een middag met veel verschillende patiënten. Zo is er een oude man die
niet meer goed bij is en bij mijn eerste liedje heerlijk in slaap valt. Er is
familie die geëmotioneerd raakt, maar ook familie die meezingt. “Nog even iets
luchtigers misschien, Valerie van Amy Winehouse bijvoorbeeld?” vraag ik. “Oh,
dat is mijn liedje!” verzucht een familielid en ik nodig haar uit om mee te
zingen. Zij nog met een brok in haar keel zingen we eerst samen en het laatste
refrein zingt ze prachtig solo, terwijl ik mag begeleiden. Een bijzonder
moment, vertellen de IC-verpleegkundigen mij later, die ik om het hoekje mee
zag luisteren. Soms voelt het wat minder luchtig, zoals de patiënt die net weer
zelfstandig kan ademen en weer voor het eerst zijn lippen kan bewegen. Of een
patiënt die alleen maar stil kan liggen, en duidelijk de vader is van de oh zo
stoere puber die naast zijn bed staat. De patiënten die nauwelijks kunnen
bewegen of praten, maar je alsnog een applaus willen geven door ritmisch met
hun vinder te tikken op de rand van hun bed.</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">Met mijn haren eindelijk droog van de Utrechtse regen en mijn
telefoon vol berichten van mijn andere werk stap ik weer de tram in. Terug in
de realiteit, want de IC voelt een beetje alsof je je in de andere wereld
begeeft. Wat zijn die verpleegkundigen toch lief. Die patiënten zo kwetsbaar,
de familie vaak dankbaar. Vandaag was een lange sessie in het Antonius
ziekenhuis in Nieuwegein. Waren het veel kamers zonder pauze? Speelde ik soms
te lang of te veel? Vond ik het gewoon moeilijk om verder te gaan, wanneer je
merkt dat je eigenlijk blijven spelen mag? Het maakt niet uit, iedereen neemt
de tijd om naar mij te luisteren en ik speel ook rustig voor hen. Je past je
automatisch aan op het ritme van de IC, de patiënten en soms ook het piepen van
de apparatuur. Ook als de patiënt na een liedje genoeg heeft en juist als de
patiënt in slaap valt. Zolang voor een paar nummers lang de storm maar even
gaat liggen.<o:p></o:p></span></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-51191838069120789482019-06-11T09:22:00.001-07:002019-07-09T05:33:16.984-07:00Bijzijn is meemaken.<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Prachtige blog van een IC-verpleegkundige!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Ik werk nu bijna 4 jaar op de IC en wordt hier dagelijks
geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven. Patiënten en familie worden
geleefd op de IC en hebben weinig regie. Het mooie van MuzIC vind ik dat
patiënten en familie zelf kunnen aangeven of ze het prettig vinden dat er
muziek wordt gespeeld voor ze. Even zelf een klein stukje eigen regie, wat zo
ontzettend belangrijk is op deze momenten.</span><span style="font-family: inherit;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Het is vandaag zondag 28 april, de derde keer dat een
muzikant live-muziek komt spelen op onze IC van het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Ik
heb mijn dienst geruild zodat ik zelf weer mocht ervaren hoe de interactie is
met de patiënten en familie. Ik vind het een tikkeltje spannend, maar kijk er
ook weer erg naar uit. Even gaat de vraag door mijn hoofd ‘hoe gaan de
patiënten, familie en verpleegkundigen vandaag reageren?’. Los daarvan ben ik
ontzettend blij dat we dit mooie moment onze patiënten en familie weer kunnen
bieden. </span></div>
<span style="font-family: inherit;">
Vandaag ontvangen we harpiste Lies Joosten. Na een korte kennismaking gaan we
samen de IC op. Al snel voelt het vertrouwt en goed. Lies is een heel fijn
persoon die de behoeften van de patiënten en familie goed aanvoelt.</span><span style="font-family: inherit;"><br /></span><span style="font-family: inherit;">
De eerste patiënt die we bezoeken is zelf ook muzikaal, net als haar zus die er
ook bij aanwezig is. Ze heeft zelf een muziekstuk meegenomen dat ze wil zingen
voor haar broer. Lies speelt op de harp mee terwijl de zus van de patiënt zingt
voor haar broer. Een mooi en zeer gewaardeerd moment. ‘Een lust voor oog en
oor’, schrijft de patiënt later.<br /> </span><span style="font-family: inherit;">
Hierna bezoeken we een man die opgewekt mee dirigeert terwijl Lies speelt.
Tegen zijn kleindochter vertelt hij hoe mooi hij het vindt. Samen met zijn
vrouw, zoon en kleindochter geniet hij van dit moment.<br /> </span><span style="font-family: inherit;">
Dan komen we bij een jonge man die ernstig ziek is. Hij geeft zich over aan de
muziek en geniet zichtbaar. Lies heeft hier een mooie beschrijving over gegeven
op deze blogsite.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">
Later die middag vraag ik hoe de patiënt het ervaren heeft. Hij geeft aan er
geen woorden voor te hebben en zegt ‘dat heb je zelf gezien’. Dat is precies
wat MuzIC doet en wat je pas ervaart als je erbij bent. Een paar maanden terug
waren mensen om me heen wat sceptisch over MuzIC, maar nadat ze het zelf
ervaren hebben, hoor ik de mooiste reacties terug. ‘Ontzettend ontroerend,
rustgevend en betekenisvol voor de patiënten’, ‘Ik kreeg een brok in mijn
keel’, ‘Het heeft me echt geraakt’, ‘Ik word er zelf emotioneel van’. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/6eTiJj6klsk/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/6eTiJj6klsk?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span><span style="font-family: inherit;">
Diezelfde middag nog rijd ik naar Zeeland voor een aantal dagen vakantie en ik
geniet nog steeds na. Wat voelt het fijn dat we dit onze patiënten en familie
kunnen bieden op deze zondagmiddag. </span><br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Beter kan ik dit niet verwoorden. Buiten de kamer luisteren
verpleegkundigen mee en ervaren hoe mooi het is. Een collega zoekt later op
spotify een playlist van harpmuziek omdat het zo rustgevend is. Een andere
collega’s schrijft ‘prachtig en emotioneel, het maakt veel los bij de patiënt
en zijn familie’. </span></div>
<span style="font-family: inherit;">Ik heb dit uur wederom met
een glimlach van oor tot oor gelopen op de afdeling en genoten van alle
prachtige momenten, zowel blijde- als emotionele momenten. Een moment om even
aan de IC omgeving te ontsnappen en een stukje menselijkheid te creëren op de
IC. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Door: Eline Hooijen Schippers</span>Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-28709953920830678132019-05-20T13:19:00.001-07:002019-05-20T13:19:16.230-07:00'Niet meer de uitzondering'Anouk Platenkamp voor MuzIC samen met Chris Kwik Intensivist Isala Zwolle.<br />
MuzIC; livemuziek op de intensive care doet ook wat met ons professionals. Chris heeft er het volgende over geschreven;<br />
<br />
'Onlangs had ik op de IC het genoegen om, als “gitarist-intensivist”, kort te mogen “jammen” met harpiste Anouk. Voor mij het samenspel van 2 verschillende instrumentalisten en instrumenten. 2 mensen die elkaar tevoren niet kenden, die een connectie maken.<br />
<br />
IC collegae op de gang die als luisteraar hierdoor aangetrokken en geboeid werden.<br />
Menselijke verbinding.<br />
<br />
Zo stel ik mij dat ook voor bij een IC patiënt, voor wie in bijzijn van familie of vrienden muziek wordt gespeeld. Voor even is hij of zij niet meer patiënt, maar een luisteraar, een mens die verbinding maakt met naasten om hem heen.<br />
<br />
Niet meer de uitzondering, maar één van de groep met gedeelde emoties en herinneringen.'<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Kmg9RjfcdQc/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/Kmg9RjfcdQc?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-8049616017754165342019-05-04T08:01:00.001-07:002019-05-05T01:13:15.858-07:00Verplegen met muziek op de ICOntzettend mooi wat Cor (IC-verpleegkundige) op eigen initiatief is gestart in het Rijnstate ziekenhuis. Hij heeft zijn gitaren op de afdeling staan om voor patiënten muziek te maken wanneer ze dat willen. En wat doet hij dit ook goed, zoals je kunt horen in de 2 video's!<br />
<div class="MsoNormal">
De ervaringen die hij meemaakt zijn goud waard!</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18.0pt; line-height: 107%;">Live muziek op de intensive care<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnCFdBoLgAlpsT8sSnL9Q0vPO9a9bevWqPLP5OYdO_7gW2-Oeu-9ROkt4Tn05YKkY_PckKvbebGpU3nQVTqpAxkWtCpfeMuSVAOrDnnajKN3MGv-6_FDSseZiqauKaUPEYV_esI9oSiX4/s1600/Cor.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnCFdBoLgAlpsT8sSnL9Q0vPO9a9bevWqPLP5OYdO_7gW2-Oeu-9ROkt4Tn05YKkY_PckKvbebGpU3nQVTqpAxkWtCpfeMuSVAOrDnnajKN3MGv-6_FDSseZiqauKaUPEYV_esI9oSiX4/s320/Cor.jpg" width="240" /></a><span style="font-family: inherit;">Vorig jaar
september had ik een<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>avonddienst als IC
verpleegkundige op de cardiologie waar ik eens per jaar twee maanden mee
rouleer. Ik had een leuk gesprek met een patiënte<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>over muziek en vertelde haar dat ik gitaar speel
en zing. Mw speelde vroeger ook klassiek gitaar maar dit is door omstandigheden
verwaterd. Ze vroeg me op een gegeven moment of ik de gitaar de volgende dienst
mee wilde nemen. Het was in een weekend wanneer het meestal iets rustiger is en
ik dacht “laat ik het doen als het druk is, dan houdt het op”. Toen ik de
volgende dag met mijn gitaar op het werk kwam zaten mw en echtgenoot al op mij
te wachten. Ik begon met een klassiek stukje waar we het de vorige dag over
hadden gehad. Na de eerste noten kwamen tranen. Mw had aan dat stukje een hele
goede herinnering waardoor het haar zo ontroerde. Hierna nog wat nummers
gespeeld van de 60, 70 en 80<sup>e</sup> jaren. Vooral de nummers: 'Family tree' van Venice en 'Heart of gold' van Neil Young maakte een zeer positieve indruk op
zowel mw als echtgenoot die ook af en toe meezong. De energie die mw kreeg door
de muziek was enorm. Haar enthousiasme en die van haar echtgenoot leidde tot
een blijvend contact. Van mevrouw en meneer kreeg ik een gitaar geschonken die
ik kon gebruiken voor het spelen voor andere patiënten. Zeer verrast door dit
gebaar,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>was het niet òf ik dit op de
intensive care zou voortzetten, maar hoe!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<span style="font-family: inherit;">Zowel Mw als echtgenoot hebben het gitaarspelen weer
opgepakt. </span><span style="font-family: inherit;">Echtgenoot had tijdens het spelen gefilmd en foto`s gemaakt.
Deze mocht ik publiceren. Het filmpje, foto`s en mijn blog op het intranet in
het ziekenhuis werd overweldigend positief ontvangen. Het filmpje op YouTube
ging viraal en werd massaal gedeeld en geliked.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/_MPFvwGdowc/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/_MPFvwGdowc?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">De intensivisten waren positief maar zagen het meer als iets
spontaans en dus niet structureel. Op onze afdeling hebben we veel eenpersoons
kamers waardoor het heel privé is als ik speel voor deze meest kwetsbare groep
patiënten. Inmiddels heb ik een ruimte waar ik mijn gitaren (2) heb staan. Als
er de ruimte en tijd is speel ik of plan ik het in als het kan. Dit jaar al
vele malen mogen spelen voor patiënten met of zonder familie. De reacties van
patiënten en familie zijn ontroerend, blij, ontspannend, grappig.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Even de gedachten en zorgen vergeten.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><b>Mijn ervaringen:</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Bij een patiënt vele malen gespeeld. Hij is uiteindelijk met
ontslag uit het ziekenhuis gegaan en we kregen een brief van zijn dochter dat ze nog regelmatig aan
de muziek dachten. Door de live muziek<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>is de dochter met haar broer zelf weer meer muziek gaan maken. Uit
dankbaarheid had de dochter voor mij een cd met allerlei verschillende
nummers<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>gemaakt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Een ander verhaal is een in coma liggende man na reanimatie.
Ik vroeg aan de familie of ze het leuk vonden als ik een nummer zou spelen. Zij
gaven aan dat dhr ook veel van muziek houdt. Na twee nummers zong de familie
mee en kwam er een traantje uit het oog van dhr. Het meezingen gaf een soort
van saamhorigheidsgevoel. Hele mooie herinnering hieraan. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Ook bij een in coma verkerende jongeman met nog twee jonge
kinderen(8 </span><span style="font-family: inherit;">en 10) speelde ik een aantal liedjes en hoorde achter mijn
rug iemand huilen . Ik zag dat het de dochter van 8 was. Na het spelen sterkte
gewenst en hoorde twee weken later van moeder dat haar dochter heel veel moeite
met emotie had en niet kon huilen . Kon het moeilijk bevatten dat haar papa
daar zo lag. Door de muziek ‘brak’ haar emotie en moest toen erg huilen en kon
haar verdriet uiten.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Een andere patiënt, een oudere vrouw, vertelde na het spelen
dat ze zich soms zo alleen voelde en soms de<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>steun miste van een maatje. Ze vroeg of ik getrouwd was, wat ik
beaamde en vroeg daarna of ik geen broer had. Mocht ook wat jonger zijn. Tijdens het spelen
was mw aan het wiegen op de bedrand. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Een moeder zat aan het bed van haar zoon. Ik vroeg haar of
ze het leuk vond als ik een nummer voor haar zoon zou spelen. Ze vertelde dat
haar zoon erg van muziek hield. De moeder was in de eerste instantie wat
afwijzend vanwege de tijd, want ze moest weer naar huis. Ik had toch besloten
om te spelen op intuïtie. Na enkele noten gespeeld te hebben was de moeder
zichtbaar ontroerd, maar genoot ook. Thuis had mw meteen haar dochter gebeld met de
woorden: 'Nu heb ik toch wat moois meegemaakt!!' Haar dochter belde meteen naar de
afdeling. Later heeft ze na het plaatsen van het filmpje een zeer positieve
reactie gegeven op het filmpje op YouTube.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Vorige week nog een heel nerveuze vrouw die voor het
plaatsen van een groot infuus even op onze afdeling kwam. Ze was heel
gespannen. Ik zei dat ik wel een liedje voor haar kon spelen. In de eerste
instantie dacht ze dat ik een grapje maakte. Na een paar zinnen gezongen te
hebben begon mw te huilen. Tijdens de procedure heb ik gespeeld en
onderging<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mw de behandeling ontspannen
evenals de uitvoerende<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>arts en collega.
Mw vond het heel bijzonder.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<span style="font-family: inherit;">Dit is een fragment van de mooie ervaringen die ik meemaak
op de intensive care. Geleerd heb ik dat wat je speelt afhankelijk is van hoe
ziek iemand is. Less is more zeggen ze wel eens! Het filmpje is ook gemaakt op
de cardiologie en deze patiënte vond het ook mooi om slaggitaar te horen met
mondharmonica. Dit maak ik op de intensive care eigenlijk nooit mee. Dan is het
soms zachtjes een liedje, soms instrumentaal of soms al neuriënd.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Zo afhankelijk van de situatie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/i-wjdMcwKtA/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/i-wjdMcwKtA?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Het belang van muziek was voor mijzelf wel duidelijk. Het
laatste half jaar merkte ik dat muziek bij de meest kwetsbare patiënten ontspanning gaf waardoor er meer ruimte komt
voor emotie. Maar ook waardoor patiënten gemakkelijker onderzoeken cq
behandelingen kunnen ondergaan. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Ik hoop in de nabije
toekomst samen te werken met MuzIC.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-24300753854408973972019-05-04T06:56:00.002-07:002019-05-04T08:10:04.132-07:00'Fijn dat hij even bewegen kon'<i>Prachtige ervaring van Lies Joosten, harpiste van MuzIC. Wat muziek allemaal teweeg kan brengen is ongelooflijk! Kippenvel.</i><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">De snelweg is propvol vakantiegangers op deze goede vrijdag,
er zit weinig beweging in. Na een warme rit kom ik aan bij het koele Antonius
ziekenhuis in Nieuwegein. De IC is op de begane grond te vinden, na een lange
wandeling door de gangen van het gebouw. De gastvrouw begroet me en neemt me
mee naar de zaal coördinatrice. Daar word ik vriendelijk opgewacht en van
koffie voorzien. Iedereen is benieuwd naar de harp en de reactie die deze
teweeg zal brengen op de zaal.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Samen gaan we de kamers af, zowel op de Medium Care en
Intensive Care. We bezoeken een stuk of acht mensen, met verzoeknummers of
klassieke en Keltische muziek op de kleine harp, de ruimte vullend met warme
klanken. Sommige patiënten liggen in bed, anderen zitten op een stoel ernaast,
met infuus en vastgekoppeld aan allerlei apparaten en monitors. Een dankbare
blik, een blije glimlach, een gesprekje over muziek als welkome afleiding of
een voorzichtig applausje met de handen vol snoeren en slangetjes. Een enkeling
heeft familie op bezoek en we genieten samen van het muzikale moment.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Vandaag zijn de verzoeknummers niet mis: The Hours en Philip
Glass (bekend van harpiste Lavinia Meijer), een nummertje Blues, the Beatles,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>of muziek van Andre Rieu. Mijn repertoire zal
zich de komende maanden nog verder moeten uitbreiden, leuke uitdaging! De harp
is in Nederland vooral bekend als groot en klassiek instrument, maar een rondje
met de draagbare troubadourharp op de IC afdeling oogst veel bewondering. Na
afloop hoor ik de coördinatrice nog zeggen “ik wist niet dat je zoveel
verschillende stijlen muziek op een harp kon spelen” en “wat een mooie, warme
klank”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Het zijn weer een boel speciale momenten, iedere unit is een
wereldje op zich. Twee ontmoetingen zullen me vooral bijblijven: De man waar we
eerder nog even niet terecht konden, ligt nu op zijn zijde met de rug naar de
gang. Ik loop naar de andere kant van het bed om in zijn blik veld te komen
staan. Al bij de begroeting hoor ik een accent waarop ik een melodie uit het
Midden Oosten kies. Na een paar maten zie ik dat hij ontroerd wordt: “ik ken
die melodie!” en we neuriën samen mee.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>“De harp, wat is dat een eindeloos mooi instrument!” zegt hij en we
genieten van het moment. “ik kom uit Montenegro, Servie” zegt hij, “daar heb je
geen arpa. Nu ben ik ziek, maar ik ga beter worden.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Waar kan je een harp kopen? Het is zo’n
prachtig instrument! ” Wat heerlijk, samen genieten van klank, muziek,
ontmoeting. Ik speel nog een stukje volksmuziek voor hem en neem afscheid. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Dan lopen we naar een andere kamer toe. Deze jongen heeft
het “locked-in syndroom” vertelt de verpleegkundige me. “Dat betekent dat hij
zich niet kan bewegen, alleen zijn ogen. Maar hij is wel bij en krijgt alles
mee. Hij houdt van klassieke muziek.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Ik loop naar binnen, best spannend dit. Er is geen
oogcontact of duidelijk zichtbare ademhaling en de hartslag is constant laag.
Ik speel. Eerst klassiek. Dan Keltisch, dat lijkt me ook bij hem passen. Zijn
mondhoek trekt wat. De verpleging staat doodstil mee te kijken. Dan begint hij
wat onrustig heen en weer in bed te schuiven en ik zie de hartslag stijgen op
de monitor. Ik stel me alsnog even voor (want ik heb geen idee of hij me kan
zien) en speel in een andere toon een Keltisch melancholisch stuk. Dan besluit ik
dat het genoeg is. Geen idee of het okee was voor hem. Maar dan, bij het afscheid
nemen en weglopen zie ik opeens een beweging: Terwijl de armen en lichaam stil blijven
liggen zien we dat de lange slanke hand gaat omhoog en wuift.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Kippenvel bij mij, van top tot teen. Tranen van ontroering
bij de verpleging: <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“Wat fijn dat hij
even kon bewegen!”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Wat is het treffend te beseffen dat beweging voor de ene
persoon een flinke workout of lekker dansen is, maar voor de ander is het
trekken van een mondhoek of het optillen van een hand al een mijlpaal. Muziek
is beweging, geeft beweging, muziek beweegt.</span><o:p></o:p></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-14028446411039803532019-05-04T06:13:00.001-07:002019-05-04T08:09:04.216-07:00Wie werkt er therapeutisch voor wie?<span style="font-family: "times new roman", serif;"><i>Prachtige blog van Rosanne Alderliefste!</i></span><br />
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: inherit;">Een beetje
uitgelaten stap ik de bus in. Ik klungel wat met m’n gitaar die net tussen de
stoeltjes past. Ik haal een paar keer diep adem, terwijl ik door het raam naar
de mooie Haarlemse huisjes kijk. De zon schijnt, het is heerlijk weer. Ik zou
wel in een bootje willen rondvaren op het Spaarne. Witbiertje in m’n hand,
gedachtes in de wind. Even overdenken wat ik vandaag weer heb gezien, wat me is
verteld en wat ik heb gezongen. Want wat is het toch een bijzonder project waar
ik aan mee mag doen, zo anders dan mijn dagelijkse werk, zo’n ander gevoel als
wanneer je van een podium afstapt. Dit is de eerste keer dat ik iemand app dat
het heftig was. Toch heb ik blijkbaar nog wel genoeg energie om de jonge
buschauffeur te vragen of hij zo ook de zon in mag. Hij moet nog tot zeven,
verzucht hij, maar zet toch redelijk vrolijk weer zijn zonnebril op. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Dat gevoel van ‘pffff’ in combinatie met ‘wauw wat fijn’,
wat zijn daar de literair verantwoorde beschrijvingen voor? Na een eerste
pittige week op mijn fantastische nieuwe baan, een heerlijk optreden in het Dr.
Sarphatihuis met Franse band, de operatie van mijn schoonmoeder, het overlijden
van de vader van een goede vriendin en oh ja, een geweldige baby, kom ik nu
niet verder dan: biertje? Ik wist niet dat zingen voor zieke oude bekenden en
het weerzien van patiënten die al langer op de intensive care liggen zo binnen
zou komen. Beetje naïef wellicht, maar eerlijk gezegd vind ik het achteraf
vooral heel mooi en dankbaar dat ze hun verhalen met we wilden delen: ze vertelden
me waarom ze hier zijn, maar vooral waar ze hiervoor allemaal mee bezig waren,
over kleinkinderen en vrienden en vooral dat het echt goed gaat komen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Er is ook één vrouw die liever haar ogen dicht doet
terwijl ik speel. Interessant is dat wanneer patiënten liever wil dutten dan
actief luisteren, zij zich hier meestal voor verontschuldigen of het minstens
willen uitleggen. “Ik vind het wel fijn als je speelt, maar anders zijn het te
veel prikkels.”, “Ik heb erg last van mijn ogen.” of “Heel fijn als je speelt,
maar ik ben wel heel erg moe en val dus misschien in slaap.”. Maar ik – en
volgens mij al mijn medemuzikanten die voor MuzIC spelen – vinden dat helemaal
niet erg. We zijn hier voor de patiënten en voor de IC-verpleegkundigen, en als
zij het fijn vinden om ondertussen weg te dromen of de administratie te doen,
dat is dan helemaal prima. Toch krijg ik van de jonge man die in het
naastgelegen bed ligt een applaus. Hij is misschien net zo oud als ik en dat
raakt me. Op verzoek speel ik nog een nummer voor hem en de vrouw die naast hem
zit.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">De nuchterheid en de humor van de IC-verpleegkundigen
zorgen ervoor ik deze middag meerdere keren moet lachen in plaats van tranen
wegslikken. In de koffieruimte hebben we het over nummers die normaal gesproken
heel gezellig zijn, maar toch echt niet geschikt voor op de IC. Je zou bijna
denken, wie werkt er therapeutisch voor wie? En volgens mij maakt dat ook
helemaal niet uit. Ik zing gewoon een liedje als de patiënten dat fijn vinden,
en als ook de verpleegkundigen zeggen dat ze meegenieten dan is dat
fantastisch, en als iemand liever slaapt dan naar mijn gepingel te luisteren
dan is dat ook goed. Wanneer ik op het podium sta, ben ik uitbundig en zorg ik
met mijn medemuzikanten voor een Frans feestje. Voor mij was dit vandaag een
klein emotioneel feestje: jolige verpleegkundigen, welbespraakte patiënten en
een hyperactieve muzikante die heel braaf gevoelige liedjes te horen brengt. </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><o:p></o:p></span></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-82791668341270080282019-04-14T03:29:00.000-07:002019-04-14T03:30:30.518-07:00'Gently Music'<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Heel knap en mooi hoe Wilco verteld over hoe hij, als patiënt op de IC, zijn muziek deelde met zijn lotgenoten!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">1996 afdeling B0 Dr. Daniël
den Hoed Kliniek -<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Rotterdam (Erasmus
MC)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Als de dag van gisteren
herinner ik mij de acute opname na de diagnose kanker, die ik kort daarvoor te
horen had gekregen en met spoed moest worden opgenomen, wat gelukkig mijn
redding is geweest. In totaal 6 intensieve chemokuren van 4 weken met daar
tussen een week rust zijn nodig geweest om de uitzaaiingen in longen, lymfe en
buikholte schoon te branden. Omdat muziek mijn passie en mijn vak is mocht ik op
de afdeling mijn keyboard installeren en kon ik zo tijdens mijn behandeling
toch muziek blijven maken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Ik ontmoette Annie, een
lotgenoot met een ver gevorderd stadium van leverkanker, een lieve vrouw met
een zwaar gereformeerde kerkelijke achtergrond. Regelmatig kreeg zij bezoek van
de dominee, die haar geestelijk bijstond in dit zware proces. Helaas was ze na
het bezoek vaak veel meer gedeprimeerd en in de put, dan ervoor. Zij hoorde mij
in mijn kamer, die naast haar kamer was gelegen, vaak op mijn keyboard spelen
en kwam regelmatig bij me op bezoek om te luisteren naar muziek.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">We steunden elkaar en
praatten heel veel over geloof, muziek en de impact van wat ons te wachten
stond. Over het leven en de dood.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Omdat ik zelf kerkorganist ben,
vond Annie al snel aansluiting bij mij en ze genoot van mijn muziek, die ik
voor haar speelde op mijn keyboard. Al snel kwamen de verzoekjes van wil je wat
voor me spelen Wilco. En dat niet alleen van Annie, maar ook van meerdere
lotgenoten op de afdeling. Na het bezoek van de dominee kwam ze vaak naar me
toe met het verzoek om een psalm uit haar liedboek te willen spelen voor haar. Ik
deed dat precies, zoals ik dat als kerkorganist ook zou doen, inleiding en het
koraal. Het was voor mij een goede afleiding en een troost voor haar! Het deed
ons allebei goed. Ze heeft me geen mooier compliment kunnen geven dan dat ze
zei: “Wilco hier heb ik veel meer steun aan dan het bezoek van onze dominee”. Dat
zegt natuurlijk heel veel wat muziek uiteindelijk met ons doet, zowel actief of
passief of je nu muziek maakt of naar muziek luistert. Het doet heel veel met
je! Voor Annie gaf het haar gemoedsrust en putte er kracht uit. Voor mij was het
een manier om mijn emoties te verwerken, want musiceren is uiteindelijk het
verklanken van menselijke emoties!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Later toen we tijdens de
dagbehandeling één keer in de drie weken een chemo moesten ophalen deden we dat
ook samen en dronken we koffie na afloop. Vaak smaakte het door de behandeling natuurlijk
helemaal niet maar het gaf ons weer wat hoop. Ook in het nazorg traject hielden
we contact met elkaar over de verdere ontwikkelingen van onze behandeling.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">De opname op B0 heeft voor
mij veel impact gehad, vooral toen ik tijdens de laatste chemokuur in coma
raakte en de IC noodzakelijk was. Wonderwel ben ik er goed door heen gekomen en
van genezen. Helaas heb ik er ernstig nierfalen en aantasting van de
tastzenuwen in handen en voeten er aan over gehouden.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Momenteel is mijn nierfunctie
minder dan 20 % en sta ik op de lijst voor een niertransplantatie of indien
nodig dialyse. Muziek helpt mij nog steeds elke dag om alles wat mij te wachten
staat te kunnen winnen en overwinnen. Muziek in de zorg, Muziek als geneesmiddel,
Muziek als ondersteunend medium. Het werkt!!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Enschede, 18 maart 2019</span><span style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrPGn33vo77aeiDOXWbgrj-riZROtyUGnEEZRxkn1aMPGZvqOD7PjuiLp-ISDYwhwRipqISvWXfZ7KsocWFi02hSxq49ka5J_kQPxe7F6Lz4OqwsxU3ncf_2omMsUF4fuu-Eu5K3XBkxE/s1600/wilco.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="196" data-original-width="359" height="174" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrPGn33vo77aeiDOXWbgrj-riZROtyUGnEEZRxkn1aMPGZvqOD7PjuiLp-ISDYwhwRipqISvWXfZ7KsocWFi02hSxq49ka5J_kQPxe7F6Lz4OqwsxU3ncf_2omMsUF4fuu-Eu5K3XBkxE/s320/wilco.jpg" width="320" /></a></div>
Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-49209175443153757722019-03-27T11:45:00.001-07:002019-03-27T13:39:17.705-07:00'Laat me' emotioneert!<br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.2pt;">
<span style="color: #333333; font-family: inherit;">Een mooie blog van Rosanne Alderliefste, met een prachtige video!</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.2pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #333333;">Twee weken met een
pasgeboren baby. Dat betekent al twee weken gebroken nachten, maar ook een roze
wolk. Genoeg energie en liefde om te gaan zingen voor patiënten op de intensive
care. “Je doet me denken aan een moeder die haar kind in slaap zingt.” zei één
van de IC-verpleegkundigen, immers tijdens de eerste MuzIC-training.
Hopelijk kan ik die rust vandaag ook weer overbrengen, denk ik, terwijl ik met
de nieuwe gitaar van mijn vriendin de trein instap. Bij het Spaarne Gasthuis in
Hoofddorp ontmoet ik Maria, getalenteerd violiste en medeoprichter
van MuzIC. Samen lopen we het ziekenhuis binnen en zien meteen
de grote vleugel staan. “Daar komen we zo nog wel even voor terug.” knipoogt
Maria mij. </span><span style="color: #333333;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #333333;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="color: #333333;">We
worden ontvangen door een IC-verpleegkundige. De intensive care van Hoofddorp
is anders dan die van het ziekenhuis waar ik de laatste keer was: in plaats van
aparte dichte kamers liggen de patiënten hier gezamenlijk op één
zaal. Terwijl de verpleegkunde de patiënten vraagt of zij het fijn vinden
als ik wat speel, bedenk ik me alvast hoe ik mij door deze ruimte zal gaan
bewegen. Als blijkt dat eigenlijk geen van de drie patiënten behoefte
heeft aan muzikale afleiding, vinden de verpleegkundigen dat toch wel een
beetje jammer. Zij hadden zich ook wel op wat
muziek verheugd. Vanwege de open zaal kan ik helaas niets spelen
zonder de patiënten te storen, maar ik beloof in ieder geval wat in
de hal te spelen. </span><span style="color: #333333;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 16.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #333333;"><span style="background-color: white;"> </span><span style="background-color: white;"> </span></span><span style="background-color: white; color: #333333;">Eenmaal daar loop ik
ietwat zenuwachtig naar de piano toe. Mag ik hier eigenlijk wel zomaar muziek
maken? ‘Bespeel mij!’ staat er met grote letters op een bordje, vervolgt door
‘alleen als u het kunt!’. Oh, the pressure. Ik zet mijn favoriet Padam Padam van
Edith Piaf in en zie hoe Maria met haar telefoon</span><span style="color: #333333;"><span style="background-color: white;"> </span><span style="background-color: white;">begint te filmen. Ik
merk dat ik dit spannender vind dan spelen op de IC. Zitten de mensen hier wel
op te wachten? Misschien hebben ze wel een hekel aan Frans? Ik probeer snel de
reacties te peilen, zoals ik ook op de IC doe. Mensen kijken aandachtig,
stoppen om even te luisteren en ik krijg zelfs een applaus. ‘The power
of music’ klinkt als een cliché, maar het werkt echt.</span></span><span style="background-color: white; color: #333333;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dx2mSSKZ13qFGlf-AnEo4krDxEtfLiiY3BSlcQjVVJcqIc-UX7eCYyEnC0e_NikAQRbdHW0_fXwaLNqQ0IH9w' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe><span style="color: #333333;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #333333;">Na
dit tussendoortje springen we snel de bus in naar het Spaarne Gasthuis in Haarlem.
Ook daar worden we warm ontvangen: hier zijn wel een aantal patiënten die graag
wat livemuziek willen horen. Net zoals de vorige keer valt het me op hoe iedere
patiënt weer anders is. Bij de eerste patiënt zingt de familie mee
met klassiekers, zoals ‘Laat Me’ van
Ramses Shaffy. Een andere jonge patiënt pakt de hand van
zijn net zo’n jonge vrouw stevig vast, terwijl de tranen over haar
wangen lopen. Weer een andere patiënt is heel helder en
geeft mij zelfs muziekadvies: ik beloof hem thuis alles op te
zoeken. Een oudere vrouw vraagt voor haar man een nummer aan dat
ik niet ken. “Ik ken wel een ander heel mooi liedje waarin een man vertelt
hoeveel hij van zijn vrouw houdt?” Die kennen ze ook en ik zie aan de monitor
dat de patiënt geëmotioneerd raakt. </span><span style="color: #333333;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.2pt;">
<span style="color: #333333; font-family: inherit;"></span><span style="color: #333333;"><span style="font-family: inherit;">Maria en ik sluiten de
middag af met een biertje op een Haarlems terras. We praten na over hoe ik het
vond en ze geeft me nog wat tips voor de volgende keer. Meezingers en
bekende nummers vinden de patiënten meestal fijn, dus misschien moet ik toch
overwegen mijn repertoire uit te breiden met nummers van André Hazes. Eenmaal
thuis vind ik een rustig slapende baby. Gelukkig nog geen weet van groot
verdriet, maar wel van mooie muziek. Wat zal ik voor hem zingen als hij
straks wakker wordt?</span></span><span style="color: #333333; font-family: inherit;"><o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #333333;"><br /></span></span>
<span style="font-family: inherit;">
Vind je MuzIC ook zo'n mooi initiatief en wil je meer informatie? Bekijk de flyer hieronder over de informatiebijeenkomst op donderdag 18 april!</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLQgoaD0uL27b7PQS5KdjF636ZTx6DJ2Ke_DXIIjED7Xuiz6mNRNqCSnqKogBjNDHCYwfI6PR27NWcFAJsiQP2PKAAfcBUJCECHbk6TeQQghcYe02y5qLxGBgN_Y30R2RMVU1WUkQQzVM/s1600/1589+Flyer+MuzIC-s2-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLQgoaD0uL27b7PQS5KdjF636ZTx6DJ2Ke_DXIIjED7Xuiz6mNRNqCSnqKogBjNDHCYwfI6PR27NWcFAJsiQP2PKAAfcBUJCECHbk6TeQQghcYe02y5qLxGBgN_Y30R2RMVU1WUkQQzVM/s640/1589+Flyer+MuzIC-s2-1.jpg" width="452" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyyliQn_7jU3uwKOqn82iSAMrN1KoRwbOptK9BYq51fkzh4siT1yP6JeEb2hGhdgLKRJa6s1MMQjaxjtcKXFpyV4g9YqxyWvi5OsPevhNnEinXFkkOuJ8O_wroPfZDaa4Q-4yjAdZSkhg/s1600/1589+Flyer+MuzIC-s2-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyyliQn_7jU3uwKOqn82iSAMrN1KoRwbOptK9BYq51fkzh4siT1yP6JeEb2hGhdgLKRJa6s1MMQjaxjtcKXFpyV4g9YqxyWvi5OsPevhNnEinXFkkOuJ8O_wroPfZDaa4Q-4yjAdZSkhg/s640/1589+Flyer+MuzIC-s2-2.jpg" width="450" /></a></div>
</div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-819127172563115552019-03-22T03:56:00.000-07:002019-03-27T13:38:11.277-07:00Adem en tranen<span style="font-family: inherit;">Een prachtige blog van Lies Joosten!</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Vrijdagmiddag, zon en buien wisselen elkaar af. Vandaag
zelfstandig naar de IC van UMC Utrecht. Ik voel me goed ingewerkt en loop vol
verwachting en vertrouwen de IC op. Ik verdwaal meteen. Waar is die koffiekamer
nou ook alweer? Gelukkig kom ik al snel afdelingshoofd Marieke tegen, die
vanmiddag met me meeloopt. Wat fijn, dat daar tijd en ruimte voor wordt
gemaakt. Er staan 3, plus 3, plus misschien nog een aantal mensen vandaag op de
lijst. De IC is opgedeeld in windstreken, met ieder eigen zaalhoofd leer ik,
dus dat is even coördineren met meerdere mensen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Als eerste even spontaan bij een jonge man met dwarslaesie
naar binnen: “hij heeft net een slaapmiddel op maar is nog wakker, kan je iets midden-oosters
spelen?”. Tuurlijk, mooie muziek is dat. Om te beginnen de “Oriental Waltz”,
een lieve combinatie van<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Keltische en
Midden Oosterse stijl. De jongen beweegt met zijn mondhoek dat het OK is en
luistert verder met ogen dicht,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>af en
toe even ogen open, mondhoekje krult op, en dan dommelt hij weer weg. Hier is
een liedje genoeg op het moment dus we gaan verder.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Op de volgende gang gaan we via een sluis een unit in. “Waar
houdt meneer van?” vraag ik aan de echtgenote die vlak naast hem staat. “Hij
luistert graag psalmen, maar dat zal je wel niet op je repertoire hebben” zegt
ze. “Nee, niet echt” zeg ik, “Goede tip”, denk ik, en besluit om een vriendin
vragen om me een aantal psalmen aan te raden om in te studeren. Ik vind het
belangrijk om voor verschillende culturele achtergronden passende muziek te
hebben. Hier kies ik voor een mooie langzame Keltische melodie in mineur en
vervolgens een klassiek thema. Mevrouw vond het heel fijn, om samen met haar
man even met de muziek te zijn. Ook de verpleegkundige staat erbij. “wat mooi,
die zachte klanken van de harp, dat had ik nog nooit gehoord zo, heel
bijzonder!”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_BCzSoAzDF-KtMEmO_DZ95ChtmwE0l5xE7-Z_PxySs-wUMeF7tuiEoB12AYewgaf7_Nag7A0dwZ2bH5lAFbDbZ-UOtUEH8A6uI-8MkGZa70OHLpmJ7QxBpdCfswuVGNWtfgsXC_Xu8Ac/s1600/WhatsApp+Image+2019-03-20+at+15.28.04.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: inherit;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_BCzSoAzDF-KtMEmO_DZ95ChtmwE0l5xE7-Z_PxySs-wUMeF7tuiEoB12AYewgaf7_Nag7A0dwZ2bH5lAFbDbZ-UOtUEH8A6uI-8MkGZa70OHLpmJ7QxBpdCfswuVGNWtfgsXC_Xu8Ac/s320/WhatsApp+Image+2019-03-20+at+15.28.04.jpeg" width="320" /></span></a><span style="font-family: inherit;">Na meneer een welgemeend beterschap gewenst te hebben gaan
we naar de buren. Daar staat het raam in de matglas stand en beloven we straks
terug te komen. Dan stappen we binnen bij de volgende unit. Met gesloten ogen
ligt J. in bed, met zijn moeder aan de zijde. “Hij houdt van klassieke muziek”.
Ik speel een nieuw geleerde melodie <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“Looking
at a rainbow through a dirty window” van Colin Steward, op het ritme van de
ademhaling van J. De ogen blijven gesloten maar ik voel ontspanning.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“u mag wel een opname maken” zegt de verpleegkundige.
Dat doet mevrouw. Ze haalt een zakdoekje en een telefoon uit haar tas. “voor
als hij hier uitkomt, dan is het mooi om terug te zien, of als hij er niet
uitkomt, dan hebben we dit als herinnering…” Ik speel een tweede melodie,
waarbij moeder haar zoon over het hoofd aait, tegen hem praat, dicht bij hem
is, in de muziek.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>We praten even na,
over de harp en het effect op J. en uiteindelijk toch nog kort een derde lied.
Ontroerende ontmoeting. De pijn van een moeder voel ik even in mijn lijf. Dan
herpakken, diep ademhalen en door.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Volgende
unit. Een jonge vrouw, aan de beademing, haar moeder op een stoel bij haar
bed.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Een wand vol kaarten, een enorme
knuffel in een stoel. Hun eigen lieve wereld vol hoop. Ik bied hen het lied van
de regenboog aan. Even zie ik dat haar ademhaling omhoog gaat, ze wordt
onrustig, het emotionele effect is sterk van deze prachtige tune. Snel breng ik
het tempo omlaag, dat kalmeert haar en vervolgens<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>speel ik mee met haar ademhaling. Daarna
speelde ik Clocks van Coldplay, het een uitdaging om dat syncopische stuk op
haar ademtempo te doen, het wordt een bijzonder samenspel. Moeder en
dochter<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>drijven mee op de muziek,
tranen, stilte. Het mag er zijn. </span><br />
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Het is vandaag de dag van tranen en van de ademhaling. De
muziek maakt een “cradle of sound”, een wieg van klanken, zoals mijn docent
Christina Tourin het noemt. Hoe toepasselijk.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Dan speel ik voor een vrouw, ze is alleen op haar kamer.
Wakker maar niet alert. Ze ziet me, ze hoort me, maar voelt ver weg. De reactie
is niet peilbaar. “Vind je t mooi?” vraag ik. Ze knikt zachtjes. Dan speel ik
nog een thema. “Is het genoeg zo voor je?” Ze knikt weer. Als ik wegloop zie ik
dat de verpleegkundige naar haar toe loopt om na te praten. Mooi en fijn om te
zien. Niet overal is de reactie zo openlijk maar je weet maar nooit wat het
losmaakt of aanraakt... <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Terwijl we even wachten voor de kamer die nog niet open is
vanwege medische handelingen, speel ik op de gang, op verzoek voor een groepje
verpleegkundigen en intensivisten. Hallelujah. En een rockballad (waar ik nog hard
op ga oefenen maar die al wel herkend werd gelukkig). <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>De deur staat open van een unit waar een heer
op een stoel zit, hij ademt met een kapje op. Hij reageert met zijn ogen op de
muziek, dus kom ik dichterbij en speel het lied van Leonard Cohen nog een keer.
Op het ritme van zijn ademhaling, om hem daarin te ondersteunen. Hij wiebelt met
zijn hoofd zachtjes mee op de muziek en na het slot akkoord trekt hij zijn
handen met infuus voorzichtig tevoorschijn en klapt zachtjes. Nog eentje? OK!
Dat we contact hebben via de muziek merk ik als ik een klassiek thema met
variaties speel. Een duidelijke lijn in de bas, mijn rechterhand speelt
eromheen. Op zijn ademritme. Maar als ik een loopje de hoogte in speel verslikt
hij zich en hoest. Oeps, ik volg hem maar hij volgt mij ook. Snel terug naar
het middenregister, kalm en rustig spelen, op zijn ademritme in het kapje. Hij
stabiliseert snel weer. “Daag! Alle goeds, beterschap!” ik krijg een dankbare
blik, en hup, weer verder naar een kamer waar we eerst niet naar binnen konden.
En dan, de laatste? Nee, die is nog niet klaar voor bezoek. Eerst even een
kopje koffie. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Uiteindelijk krijgen we een seintje dat ik kan komen spelen
bij de laatste kamer voor vandaag. Dat wordt een onvergetelijke ervaring. Een
heldere stem en een jong gezicht komen tevoorschijn. Het is even zoeken tussen
alle slangen en apparaten maar na een paar ogenblikken zie ik dat allemaal niet
meer, alleen haar. En haar metgezel. Die luistert, meevoelt, filmt, af en toe
knikt. Wil je iets vrolijks spelen? Ik stel voor om het lied over de regenboog
te spelen, een lied van hoop. Ze kijkt me verrast aan “de regenboog komt steeds
terug als thema deze dagen, mooi”. Ik speel, ze luistert stil en geroerd, de
vriend neemt het op met de telefoon. We babbelen wat en dan speel ik Clocks.
“hoe raad je het, schot in de roos!” zegt ze. Tijd speelt een hele grote rol
hier, ik kijk de hele tijd op de klok. Ze ligt hier al twee weken, te wachten
op nieuwe longen. Lange trage dagen, uren, minuten van wachten. Dan vraag ik of
ze een verzoekje heeft voor een laatste lied. “ik vertrouw op jouw intuïtief,
kies maar iets”. Ik speel een eigen compositie. Die komt hard binnen, het maakt
verdriet los. Ik verontschuldig me daarvoor, dat was niet de bedoeling.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“Dat hoeft niet, het is goed zo, met jouw
intuïtie is helemaal niets mis!!” zegt ze en legt uit wat het lied voor haar
betekent. We besluiten dat we het hierbij laten voor vandaag en nemen afscheid.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Wat een bijzondere plek om te werken. Korte intense
ontmoetingen met kwetsbare mensen die me bij zullen blijven. En een prachtig
team mensen in witte kleding, faciliterend en meegenietend van de muziek. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nu even bijkomen, bakkie doen, voorzichtig
naar huis rijden en met de hond de uiterwaarden in.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: inherit;">Lies Joosten -15 maart
2019 <o:p></o:p></span></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-54667758531755081722019-02-23T03:36:00.000-08:002019-02-24T06:28:40.593-08:00'Ik wil graag iets vrolijks horen, kan dat?'<br />
<div class="MsoNormal">
Een prachtig beschreven verhaal van Lies Joosten over haar eerste, en meteen al erg drukke dag met haar harp op de IC in het UMC Utrecht!<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_Lhvwv7ab1EW5eX0pEFSwhi4KJsnEzwAxOiGdMqhraHrSbVukwO2BG7qX8xtAc4_Myc9eEoR4FQS4_NkQSsZzKYIRZ7fFZ_0boL2jj-RMnlkuQouwLfr0SPQDunKRmep4G0MnYwkf7qs/s1600/WhatsApp+Image+2019-02-24+at+15.24.07.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="960" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_Lhvwv7ab1EW5eX0pEFSwhi4KJsnEzwAxOiGdMqhraHrSbVukwO2BG7qX8xtAc4_Myc9eEoR4FQS4_NkQSsZzKYIRZ7fFZ_0boL2jj-RMnlkuQouwLfr0SPQDunKRmep4G0MnYwkf7qs/s400/WhatsApp+Image+2019-02-24+at+15.24.07.jpeg" width="400" /></a></div>
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 16.0pt;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: 16.0pt;">Ik wil graag iets vrolijks horen, kan dat?</span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: 16.0pt;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
Vandaag is het zover, ik mag met de harp op de IC van het
Academisch ziekenhuis in Utrecht spelen. Voor patiënten, familie en
verpleegkundigen. Hoe bereid je je daarop voor? Ik heb een opleiding voor
therapeutisch harpspel gedaan, de training bij MuzIC gevolgd en een middag
meegelopen om te observeren hoe de muzikale initiatiefnemers Maria en Suzanne
werken, maar nu is het voor het echie. Geen vooropgestelde set-lijst, maar het
vertrouwen dat een bij het moment passend stuk ter plekke in me opkomt.
Aangepast aan de leeftijd, cultuur en toestand van de persoon. Iedere IC kamer
is een wereld apart. Je weet van te voren niet bij wie je binnen stapt, wat er
aan de hand is en hoe lang de persoon er al ligt of zal liggen. En dat is maar
goed ook. Nadat je door de automatische schuifdeur gaat – wat al een uitdaging
op zich is met een draagbare harp omdat die vrij snel weer dicht schuift –
staat de wereld om je heen even stil en sta je daar, met je instrument, in het
moment. Allebei kwetsbaar, ieder op een andere manier. Ik haal diep adem en stel
ik me voor: “<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Goeiemiddag, mijn naam is
Lies en dit is mijn troubadour harp, zal ik iets voor u spelen?”</i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dw71tiEyIyZq0GHJ8HECkTWUv4DwpoXGROsBaqe8L0RGAhU55x_tEYY2b3JcK4fHGdkwf4GWC6uINHoK2G6fQ' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Deze middag is er een lijst van 12 mensen die graag muziek
zouden horen aan bed (of waarvan de familie heeft gezegd dat ze het op prijs
zouden stellen). Op de eerste kamer is er goed nieuws: “<i style="mso-bidi-font-style: normal;">mevrouw wordt zo dadelijk overgeplaatst naar de Medium Care”.</i> <br />
De familieleden zitten aan de andere kant van het bed en kijken nieuwsgierig
naar de harp. Ik speel voor de slapende vrouw, op het ritme van haar
ademhaling. Dan speel ik een stuk voor de familie, steeds de ademhaling van
mevrouw volgend. “<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ze wordt er ontspannen
van”, </i>zegt meneer. Fijn te horen! Ik wens ze het beste en ga door naar de
volgende kamer. Daar is het plaatje compleet anders. De dame zit hoog in de
kussens, aangesloten aan allerlei apparaten en is alert, haar ogen staan helder
“<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Graag zou ik iets vrolijks horen”. </i>Oeps,
dat had ik niet aan zien komen. Even schakelen. Na de eerste maat begint ze al mee
te dirigeren met een slangetje. We krijgen er geen genoeg van, ze neuriet mee,
de vingers tikken de maat en de ogen stralen. Na een drietal thema’s wordt me
subtiel duidelijk gemaakt dat de ronde nog lang is en dat ik beter af kan
ronden. Wat was dit een intense ontmoeting.</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWQM-z9YI_-aQPA6LS7X_PgYtQ7nz2ThpOL5yUzYGPicxjnpKq5m2LfjQ1l-8z6FX-hx_AUJTCBEk7ZGkLei8HSwd-ruUF0PChuFdZPR0GaJYC42diJ6dSPa5ipCq3AnZR02DWLfpHsXU/s1600/IMG_3763.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWQM-z9YI_-aQPA6LS7X_PgYtQ7nz2ThpOL5yUzYGPicxjnpKq5m2LfjQ1l-8z6FX-hx_AUJTCBEk7ZGkLei8HSwd-ruUF0PChuFdZPR0GaJYC42diJ6dSPa5ipCq3AnZR02DWLfpHsXU/s320/IMG_3763.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px; text-align: center;"><span style="font-size: 12.8px;">'Het gaf me rust. Heel plezierig om naar te luisteren. Deed me echt goed. </span><br />
<span style="font-size: 12.8px;">Vond het heel leuk, het was ontspannend en mooi.'</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
In een soort van geconcentreerde roes maak ik mijn ronde
langs de IC units. Zo fijn hoe de verpleegkundigen en intensivisten betrokken
zijn bij de mensen en de momenten van muziek omarmen. Een hand van een patiënt
wordt gepakt terwijl ik zachtjes een deuntje uit het Midden Oosten speel,
hopelijk dat hem dit een vertrouwd gevoel geeft. De verpleegkundige ziet dat
hij ontspant, ook al is hij niet bij kennis… zou hij het gehoord hebben? Op andere kamers wordt het zeker gehoord,
sterker nog, we zingen samen zachtjes mee en de tenen wiebelen vrolijk onder de
dekens. Bij Droomland bijvoorbeeld, waarbij de opmerking wordt gemaakt “<i>ja! daar kom ik net vandaan”</i>…<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"></table>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Bij de buren worden wat vragen gesteld over het kleine harpje
en mevrouw trekt graag even aan een snaar. “<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Oei,
dat is een lage toon! Dus die daar boven zijn de hoge?”</i> en even verderop
komt het verzoekje voor van een bezoeker voor een melodie voor Valentijnsdag.
Het wordt een serena</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
de op “<i style="mso-bidi-font-style: normal;">You are my
sunshine</i>...” De dame in het bed kan momenteel niet praten maar haar ogen
lichten op en ze zingt de tekst geluidloos mee voor haar echtgenoot. Mooi
moment van intens contact.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Na een muzikaal avontuur van ruim een uur blijkt dat er nog
vier kamers te bezoeken zijn. Ik wil niemand teleurstellen. Gelukkig hebben
Maria en Suzanne hun viool bij zich en verdelen we de units. Het is best
zoeken, hoe lang is het goed om te spelen, zonder de persoon te vermoeien maar
lang genoeg om de muziek genoeg te kunnen laten inwerken, om ontspanning te
bereiken maar ondertussen ook de tijd goed in te delen om iedereen te bezoeken
en zelf energie over te houden. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De laatste ontmoeting zal ik me ook herinneren, met de
complimenten van meneer over de mooie klank van de harp en de opmerking van de
verpleegkundige aan zijn adres: “<i style="mso-bidi-font-style: normal;">wat fijn
om uw stem weer te horen</i>!” Ze bleef nog een tijdje napraten, zij op de rand
van het bed, hij in een stoel. Hoe waardevol, de muziek als aanleiding voor
goed gesprek.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Achteraf merk ik dat me vooral de ogen van de mensen me zijn
bijgebleven. Ogen en ademhaling, de levenstekens tussen de apparaten.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Omringd door de goede zorgen <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>van professionals en familie. Wat een
bijzondere wereld. Buiten schijnt de zon. Tijd voor een lange wandeling om de
indrukken te verwerken. Dankbaar.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Lies Joosten – 19 februari 2019</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p> </o:p></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi91G_4OKJr5SSLqg8o0LyV9yvooKViM7OtVAWHGMERaQFuTRr9jj-Z0nFY_3iqdOcg9qv7XC1BoNhc7BvULqa1ASJVXgrMpBN3AeiEviEpgpR60nRQjgehAs2pjwgxlNavcNMfDDkElQ8/s1600/IMG_3735.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi91G_4OKJr5SSLqg8o0LyV9yvooKViM7OtVAWHGMERaQFuTRr9jj-Z0nFY_3iqdOcg9qv7XC1BoNhc7BvULqa1ASJVXgrMpBN3AeiEviEpgpR60nRQjgehAs2pjwgxlNavcNMfDDkElQ8/s320/IMG_3735.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">'- Mevr. vond het geweldig.<br style="text-align: start;" /><span style="text-align: start;">- Het gaf mevr. een blijde stemming, maakte haar vrolijk van binnen.</span><br style="text-align: start;" /><span style="text-align: start;">- Warme klanken van de harp.</span><br style="text-align: start;" /><span style="text-align: start;">- Muziek is altijd mooi.'</span></span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM89gt0aBSTiHGqcV3NDmoEBCS8BJ_2Rg_4yRhDaTeRoN63fau5A0jvnU2QLxEj3mLLREBbzMsdjFbuFqk6qdEuqi9okOQ4HyIWj6tdq1wrUbxyMnqqeAgIjT064srUL-B54luYeZOjZY/s1600/IMG_3736.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM89gt0aBSTiHGqcV3NDmoEBCS8BJ_2Rg_4yRhDaTeRoN63fau5A0jvnU2QLxEj3mLLREBbzMsdjFbuFqk6qdEuqi9okOQ4HyIWj6tdq1wrUbxyMnqqeAgIjT064srUL-B54luYeZOjZY/s320/IMG_3736.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">'Goede rustige muziek. Patiënt wordt er rustiger van. Goed initiatief.<br />Vooral doorgaan hiermee.'</span></td></tr>
</tbody></table>
Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-65591357111036265992019-02-14T06:46:00.000-08:002019-02-14T07:06:53.423-08:00'Die ene duim omhoog staat me bij als een staande ovatie in een concertzaal.'Weer een prachtig verhaal van een van de muzikanten van MuzIC over haar eerste keer spelen voor patiënten!!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrOWHAnmAaIYWR6Lzwk8xf3IAK6WRi0xkslaKn8jMuJaywT4n2ko2nwFZznOovK8wpe1joch4Wu3sJkTu9IVlns30eCKKrYZWxbX8eZQA8IvrjbaWUnfeGplejD63s_nrcqnTC2IDrISk/s1600/WhatsApp+Image+2019-01-30+at+15.57.38.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrOWHAnmAaIYWR6Lzwk8xf3IAK6WRi0xkslaKn8jMuJaywT4n2ko2nwFZznOovK8wpe1joch4Wu3sJkTu9IVlns30eCKKrYZWxbX8eZQA8IvrjbaWUnfeGplejD63s_nrcqnTC2IDrISk/s320/WhatsApp+Image+2019-01-30+at+15.57.38.jpeg" style="cursor: move;" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;">Het is vrijdagmiddag
kwart voor één als ik samen met de viooldiva’s Suzanne Groot en Maria Eldering
de IC van het UMC Utrecht oploop. De gangen komen me bekend voor, omdat dit ook
de plek was waar ik de training van het MuzIC project gevolgd had, maar hoe we
precies bij de koffiekamer moeten komen weet ik niet meer. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br />
Onderweg worden we hartelijk begroet. Bij een van de kamers zit een verpleegster
die aan</span><span style="mso-ansi-language: NL;">geeft dat de dame die daar ligt graag muziek zou willen horen, ze moet
alleen nu rusten, dus of we na half 2 terug kunnen komen? </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br />
Op de gang komen we een verpleger tegen die ons met een grote glimlach ontvangt:
‘Jullie gaan vandaag weer spelen? Leuk! Ik zal gaan kijken welke mensen
behoefte hebben aan muziek’. Suzanne legt uit dat ze vandaag geen viool gaan
spelen, maar dat ik mee ben gekomen om harp te spelen, het MuzIC project gaat
van start met andere muzikanten.<br />
<br />
We lopen door naar de koffiekamer, waar we ons even installeren en ik mijn
instrument stem om straks meteen van start te kunnen gaan. Ik heb speciaal voor
deze gelegenheid een klein harpje met 26 snaren dat ik om kan hangen zodat je
er mee kan lopen, op die manier kan ik eenvoudig de kamers oplopen.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br />
‘Ben je zenuwachtig?’ vraagt Maria terwijl we koffie drinken. Ik moet toegeven
dat ik best wat zenuwen voel bij het vooruitzicht dat ik over een paar minuten
voor iemand ga spelen die ik niet ken en die toch ernstig ziek is. Een situatie
waarin we ons beiden kwetsbaar op zullen stellen, de patiënt laat mij toe in
een moeilijke situatie en ik zelf stel me open om me te laten raken en ons te
verbinden via muziek. De kriebels die ik voel gaan niet over de muziek die ik
zal gaan spelen, maar over het kwetsbare van de situatie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;">Na een poosje komt de
verpleger terug met het nieuws dat er vier kamers zijn waar mensen graag muziek
zouden horen en lopen we de gangen op naar de eerste patiënt. De IC in het UMC
Utrecht is super modern en zo ingericht dat iedere patiënt een eigen kamer
heeft. De kamers hebben een glazen wand waarvan het glas doorzichtig te maken
is voor als je gang op wil kijken, maar dat ook ondoorzichtig kan zijn als
iemand rust nodig heeft of er handelingen gedaan worden. Je kunt dus niet
altijd van te voren zien voor wie je gaat spelen wanneer je een kamer binnen komt. </span><br />
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br /></span>
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dw7gDjTqZk-evon8Zd0uHO9IqWl-KbwkjMOwXawxzW0gixJ_1bUvMEelumjpOHsbGUeL-K0O6-14pZwHsNtPA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe><span style="mso-ansi-language: NL;">De eerste persoon voor wie ik speel ligt met zijn hoofd half naar me toe
gedraaid, zijn blik is wat glazig en ik kan niet goed inschatten hoe goed hij
me kan zien. Terwijl ik mij voorstel en zeg dat ik wat kom spelen is er een
verpleegster die de dekens om hem heen goed legt. Ik probeer alle indrukken
naast me neer te leggen en me alleen op de man te concentreren. Ik nader zijn
bed op een afstandje en begin wat te spelen, mijn blik vernauwd zich en even
lijkt het alsof we alleen zijn. Tijdens het spelen zie ik dat hij de duim van
zijn rechter hand op steekt en ineens begrijp ik wat de verpleegster deed, ze
maakte zijn hand vrij want hij is geïntubeerd en kan niet spreken, maar met
kleine bewegingen kan hij heel goed aangeven wat hij wil. Hij wenkt me iets
dichter naar hem toe en ik vraag hem of hij nog iets wil horen. Tijdens het
volgende nummer beweegt hij zijn hand mee met de muziek. Als laatste speel ik Greensleeves en dat emotioneert hem. Met een kleine beweging laat hij weten dat
het zo goed is en we nemen afscheid.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;">Ik ben totaal overweldigd
door hoe het ging. Ik heb al wat ervaring in het spelen voor mensen die ziek
zijn en speel regelmatig voor mensen met ver gevorderde dementie, wat me vooral
bij blijft is toch telkens weer hoe mooi het contact kan zijn. Van de IC had ik
vooral verwacht dat mensen te ziek zouden zijn en dat er misschien te veel
andere dingen om ons heen zouden gebeuren. Wat bijzonder dat iemand die zo ziek
is toch nog zo goed aan kan geven wat hij graag wil, en hoe mooi dat je zonder
woorden toch zo contact kan maken! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;">Ik speel die middag nog
voor twee andere mensen. Als eerste komen we bij een man die op bed ligt en van
wie er een familielid aanwezig is. De man spreekt niet, terwijl ik voor hem
speel sluit hij zijn ogen en ligt hij aandachtig te luisteren. Als ik hem vraag
of hij meer wil horen komt er niet direct een reactie; en dat maakt me even
onzeker. Dan reageert hij op mijn vraag of ik zal stoppen en realiseer ik me
dat ik misschien te snel iets verwacht had, het kan best even duren voor iemand
reageert, weet ik ook uit andere ervaringen, een volgende keer even in
gedachten houden dat je mensen die tijd geeft. <br />
Op de gang verteld Suzanne dat de vrouw die erbij was het ook prachtig had
gevonden. Ze had achter mij gestaan, dus haar reactie kon ik niet zien, maar ze
had tranen in haar ogen gehad van ontroering en ze bedankte ons ook
uitdrukkelijk toen we weg gingen.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br />
De laatste dame voor wie ik speel is een hele andere situatie. De verpleger die
aangaf dat deze mevrouw graag muziek wilde horen vertelde er bij dat hij de
indruk had dat ze op het moment op alles ‘ja’ zegt. Hij was dus niet helemaal
zeker in hoeverre ze het echt mee kreeg. Met die informatie in mijn achterhoofd
ga ik haar kamer op. Ze zit veel meer recht op dan de andere twee mensen voor
wie ik gespeeld heb en tijdens het spelen reikt ze naar mijn instrument en mijn
hand. Heel moeizaam fluistert ze de woorden ‘heel mooi’ als ik op houd met
spelen. Ik speel wat langer voor haar, maar neem dan toch ook afscheid. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;">We lopen nog langs de
kamer van de mevrouw die als eerste had aangegeven dat ze graag muziek wilde
horen, maar ze ligt nog te rusten en het is voor ons bijna tijd om te gaan. Zo
gaat dat soms, je kan niet altijd plannen hoeveel tijd er is en het kan dus
zijn dat het gewoon niet uit komt. We laten haar slapen en gaan zelf naar huis.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-ansi-language: NL;">In de trein naar Nijmegen
denk ik na over de ervaringen die ik vandaag had. Wat me raakt is hoe mooi het
is dat je in de meest moeilijke situaties toch nog zo contact kan maken met
mensen. En hoewel ik daar ben om met mijn muziek iets te kunnen betekenen voor
de mensen die zo ziek zijn, weet ik dat het voor mijzelf net zo waardevol is.
Die ene duim omhoog staat me bij als een staande ovatie in een concertzaal.<o:p></o:p></span></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-60142268549382269062019-02-14T06:41:00.002-08:002019-02-14T06:41:36.185-08:00'Muziek helpt om even het "mens zijn" weer te voelen.'<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxRWVhTlMrdshD1yPFMLVfysp8k63lTFQ4fjK4iu8-WRJ5xDzstWrOUJw_H9pB4n5mOrYkx4KMvsnFs5y7iax__JCEYDKG5WenMScAy1Qz_3tGefyWZxN78Gd9KeJz9YG2CdrHZWvDDQA/s1600/WhatsApp+Image+2019-01-30+at+15.52.00.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxRWVhTlMrdshD1yPFMLVfysp8k63lTFQ4fjK4iu8-WRJ5xDzstWrOUJw_H9pB4n5mOrYkx4KMvsnFs5y7iax__JCEYDKG5WenMScAy1Qz_3tGefyWZxN78Gd9KeJz9YG2CdrHZWvDDQA/s320/WhatsApp+Image+2019-01-30+at+15.52.00.jpeg" width="320" /></a><br />
Alex Heemskerk over zijn ervaring met muziek op de IC!<br />
<br />
Wat een bijzondere ervaring mocht dit zijn. Het voelt iedere keer weer als zo'n waanzinnige eer om dit te mogen doen. En iedere keer ben ik weer zo verbaasd van de impact die het maakt om de patiënt, maar ook op de verpleging, de familie, en mijzelf. Het voelt als een verschuiving van gevoel naar diepe rust en ontspanning, een stukje bubbel binnen de bubbel van het ziekenhuis waarin iedereen even mag loslaten en ontspannen. Ook aan mijzelf merk ik het, aan hoe ik er weer vandaan ga. Zo'n diep gevoel van voldoening. Het voelt alsof de hele wereld even weg mag glijden en er alleen het contact tussen mensen is. Op een niveau waar we elkaar kunnen vinden, in dit geval muziek. Dan maakt het ziek zijn even niet uit, dat mag even op pauze. Zeker als mensen al langer op de afdeling liggen bestaat de kans dat het hele leven het "ziek zijn" is geworden. Muziek helpt daar zo waanzinnig bij om even het "mens zijn" weer te voelen. Heel bijzonder om zo te mogen ervaren.<br />
<br />
MuzIC, superfijn dat jullie dit zo hebben opgezet met zoveel liefde en toewijding!<br />
<br />
Alex Heemskerk<br />
Icu-verpleegkundige en gitarist<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dy7iFNj8TQ_gWYiD2rzD_QZ2oPMptFmTqJ3acIYfRocVCa7Kp4HjA4M7pR5DYeBGGpoYCiCPAEOgczlz3P8VQ' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-79489972583324675592019-02-01T10:19:00.000-08:002019-02-02T02:46:19.402-08:00'Zachtjes begint zij mee te zingen en ik laat de laatste zin aan haar.'Vandaag heeft een van de geweldige talenten van MuzIC, Rosanne Alderliefste, voor de eerste keer voor patiënten op de intensive care gespeeld en gezongen. Het wekt erg veel verschillende emoties op bij de patiënt, familie, personeel en haarzelf. Heel bijzonder en knap hoe ze op maat heeft in kunnen spelen op de verschillende reacties van de patiënten<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ3Ke7OZsntJh-xHMFW3Gd1Ri6l7CbuMj7IRJdyKFMJC0fzUSpi7Xhg_YF6k5MiV8zUt4KEeI3uc6lggtV9kxpRk5Iq6kKvIpqrxg8RwMdBMPbYKO-J41Y4V5ngW6s4KraDE0XDBohpcU/s1600/WhatsApp+Image+2019-02-01+at+18.14.08.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ3Ke7OZsntJh-xHMFW3Gd1Ri6l7CbuMj7IRJdyKFMJC0fzUSpi7Xhg_YF6k5MiV8zUt4KEeI3uc6lggtV9kxpRk5Iq6kKvIpqrxg8RwMdBMPbYKO-J41Y4V5ngW6s4KraDE0XDBohpcU/s320/WhatsApp+Image+2019-02-01+at+18.14.08.jpeg" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Rosanne Alderliefste, MuzIC<br />
Intensive Care, UMC Utrecht<br />
1 februari 2019</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"></span><br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;">Het heeft gesneeuwd. De paden zijn wit en kraken onder
mijn voeten op weg naar het station. Ik voel me niet onzeker, maar wel wat
onrustig. Straks word ik opgehaald door een getalenteerde violiste die me zal
meenemen naar de intensive care. Na twee dagen training is het vandaag zo ver:
ik mag zelf voor de patiënten gaan zingen. Twintig minuten later sta ik op
Utrecht Centraal. In de bus naar het ziekenhuis luister ik naar muziek die ik
nog niet ken. Bekende teksten roepen een gevoel of een herinnering op die je
emotioneel kan maken. Onbekende muziek maakt rustig, heb ik tijdens de training
geleerd. Toch voel ik de adrenaline door me heen stromen wanneer ik het
ziekenhuis binnen stap en ik weet: dit gaat niet zo worden zoals ieder ander
optreden. De violiste stelt me voor aan de IC-verpleegkundige, terwijl ik mijn
gitaar nog eens stem. Samen tellen we de patiënten die hebben aangegeven dat
zij vandaag graag muziek aan hun bed willen. “Het zijn er een heleboel
vandaag!” zegt de IC-verpleegkundige enthousiast en we lopen de eerste kamer
binnen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 14.2pt; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 14.2pt; text-autospace: none;">
<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM2j71VS6n7hL5AYs99cwN1Uyb8wj68VbjQalSLd_MhccmD002rb4AfqYUGBhOJuuolWLfuvuemwM7VJ5pyBxnb5NdRWsORGctbKWUS9BhDtK3jWlkeE9oDBxt-hQ3AazxO3W3Y4dZvTU/s1600/WhatsApp+Image+2019-02-01+at+18.13.21.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM2j71VS6n7hL5AYs99cwN1Uyb8wj68VbjQalSLd_MhccmD002rb4AfqYUGBhOJuuolWLfuvuemwM7VJ5pyBxnb5NdRWsORGctbKWUS9BhDtK3jWlkeE9oDBxt-hQ3AazxO3W3Y4dZvTU/s320/WhatsApp+Image+2019-02-01+at+18.13.21.jpeg" width="240" /></a><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><br />Een familie zit
op stoeltjes naast het bed en kijkt ons afwachtend aan. “Goedemiddag, ik heb
begrepen dat u het fijn vindt als ik iets voor u speel?” De patiënt knikt en ik
zing. “Zo mooi, hoe ze reageert met haar tenen!” glimlacht één van de
familieleden wanneer ik uitgespeeld ben. Ik bedank hen voor het luisteren en
wens ze sterkte toe. ‘Dat was heel fijn en helemaal niet zo zwaar’, denk ik
nog, terwijl we de volgende kamer binnenlopen. Bij het aanslaan van mijn eerste
akkoord begint de patiënt heftig te huilen. Ze draait haar hoofd onrustig rond.
Ik speel zachtjes door en probeer aan te voelen of ik moet stoppen, of dat dit
juist even goed is. Ik hoor hoe mijn akkoorden alle kanten opgaan en ik de
juiste snaren mis. Maar het geeft niet, want al snel zie ik hoe mijn stem de
patiënt weer rustig maakt. Ze blijft mij tijdens het hele lied aankijken en de
monitor gaat weer op normaal tempo door. Wanneer ik uitgespeeld ben, verwacht
ik dat dit toch iets te emotioneel voor de patiënt was. Maar ik heb ongelijk en
zo zing ik op verzoek van de patiënt nog een simpel liedje.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><br />
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 14.2pt; text-autospace: none;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAyTO_a4fJ8ZEDzgyQZAGThbvqM5rBxTF2eOr_4FcGG2m0-IwGxIeCra3gPi9DHUJAkmLJkQ62WhYcI9fb4oKyOGZwEuXqRyPHHwAhT4eQvCOdlx-XRLyVyafdjYeaWPt2UKaLoXuLqsA/s1600/WhatsApp+Image+2019-02-01+at+18.13.58.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAyTO_a4fJ8ZEDzgyQZAGThbvqM5rBxTF2eOr_4FcGG2m0-IwGxIeCra3gPi9DHUJAkmLJkQ62WhYcI9fb4oKyOGZwEuXqRyPHHwAhT4eQvCOdlx-XRLyVyafdjYeaWPt2UKaLoXuLqsA/s320/WhatsApp+Image+2019-02-01+at+18.13.58.jpeg" style="cursor: move;" width="240" /></a><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><br />In de pauze krijg ik mijn eerste
bezorgde waarschuwing van de violiste: “Het is nu al kwart voor twee en we
willen nog de andere kamers doen. Zorg ervoor dat je de liedjes wat inkort, dat
is niet alleen fijn voor de patiënten, maar ook voor jezelf.” Zij legt mij uit hoe
gesloopt ze was na haar eerste keer spelen op de intensive care. Ik voel me
goed, maar vertel haar wel dat ik het lastig vind om in te schatten wat
patiënten fijn vinden als ze dat niet goed kunnen aangeven. “Dat ga je steeds
beter kunnen aflezen en soms weet je het gewoon niet,” leert de violiste mij en
ik pak mijn instrument weer op.</span></div>
<br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">We lopen een
volle kamer in die gevuld is met liefde van familieleden. Bij de eerste noten
zie ik hoe één van de familieleden volschiet. Ze zoent de patiënt die mij met
grote ogen aankijkt. Zachtjes begint zij mee te zingen en ik laat de laatste
zin aan haar. “Wat een mooie stem.” zegt de vrouw door haar verse tranen heen.
De patiënt probeert te klappen. Ik kan deze complimenten, die ik schaar onder
typisch Nederlands, alleen maar met een grapje in ontvangst nemen: “Nou,
bedankt, die steek ik in m’n zak!” De kamer lacht. Meer familieled</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">en zijn
binnengekomen, de één ontroerd, de andere nuchter lachend.</span><br />
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 14.2pt; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 14.2pt; text-autospace: none;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhHFWItITyFkvF2Jhk5fFti1zTwZ3HqaetVR5a0MIf1PwSI4JHvW8Ua2kvWIOX_gcfYWNNuKs3KJPY5UlbTkUwv3aIFdbbcYBp2lfupTYSHb_w-rhuSzhuXgtRfRYiaMxIs45RuuO1OZ8/s1600/WhatsApp+Image+2019-02-01+at+18.19.53.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="664" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhHFWItITyFkvF2Jhk5fFti1zTwZ3HqaetVR5a0MIf1PwSI4JHvW8Ua2kvWIOX_gcfYWNNuKs3KJPY5UlbTkUwv3aIFdbbcYBp2lfupTYSHb_w-rhuSzhuXgtRfRYiaMxIs45RuuO1OZ8/s320/WhatsApp+Image+2019-02-01+at+18.19.53.jpeg" width="207" /></a><span style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: NL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>“Dit zijn de
moeilijkste,” zegt de violiste wanneer we de kamer uitlopen. “Deze gezichten
neem je mee naar huis.” Gevuld met dankbaarheid roep ik op dat moment dat ik
het juist allemaal zo mooi vind. Eenmaal terug in de bus voel ik de tranen
achter mijn ogen prikken. Inderdaad zie ik het zeer ge-emotioneerde gezicht van
de vrouw, maar ik denk ook aan mijn zieke schoonmoeder die ik altijd probeer op
te vrolijken met dezelfde Franse chansons. Beheerst veeg ik ze weg en denk bij
mijzelf: eigen schuld, dan moet je ook maar geen dramatische muziek luisteren
over bekrompen werelden die ouders aan kinderen geven en het nooit vinden van
de liefde. Het was een heel bijzondere middag en ik ben dankbaar dat ik aan dit
project mag deelnemen. Ik kijk uit het beslagen raam en zie nog één gezicht
voor me: “Vond u het mooi, meneer?” De patiënt knikt met zijn ogen.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-46683330425420944172019-01-22T11:34:00.004-08:002019-01-22T18:57:24.764-08:00Musiceren op de IC<blockquote type="cite">
<div dir="ltr">
<div dir="ltr">
<div>
Zondag 13 januari was MuzIC weer aanwezig in het Spaarne Gasthuis Zuid in Haarlem. In de pilot-fase van MuzIC wordt er regelmatig live muziek gemaakt voor patiënten op de IC in dit ziekenhuis, en in het UMC Utrecht. </div>
</div>
</div>
</blockquote>
<blockquote type="cite">
<div dir="ltr">
<div dir="ltr">
<div>
Steeds meer ziekenhuizen zien de positieve effecten van muziek op de patiënten en de mensen om hen heen. Om dit prachtige project uit te breiden hebben we uiteraard meer muzikanten nodig. In december hebben een aantal professionele muzikanten een cursus gevolgd om op de IC muziek te maken voor patiënten vanuit MuzIC. In januari verzorgen zij hun eerste indrukwekkende sessie op de IC. Een van de muzikanten van MuzIC deelt zijn indrukwekkende ervaring:</div>
</div>
</div>
</blockquote>
<blockquote type="cite">
<div dir="ltr">
<div dir="ltr">
<div>
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------<img style="max-height: 100%; max-width: 100%;" /></div>
</div>
</div>
</blockquote>
<blockquote type="cite">
<div dir="ltr">
<div dir="ltr">
<div>
Het is even voor 14.00 als ik de teamkamer van IC Spaarne Zuid binnenloop. “He, daar is de muziek” zegt een vrolijk ogende zuster die zich aan mij voorstelt als Judith. Nadat ze haar handen heeft gedesinfecteerd schud ze mij de hand en verteld me dat er een aantal ‘bedden’ zijn die graag muziek zouden willen horen. Achter mij lopen Suzanne en Maria, twee initiatiefneemsters van MuzIC, die tegelijk in koor roepen “mooi, daar komt ie voor!”</div>
</div>
</div>
</blockquote>
<blockquote type="cite">
<div dir="ltr">
<div dir="ltr">
<div>
<img style="max-height: 100%; max-width: 100%;" /></div>
<div>
Wat kan ik verwachten? Slaat het aan? Werkt het wel? Is het net zoals tijdens de training? Een willekeur aan vragen schieten door mijn hoofd terwijl ik mijn gitaar stem en mezelf klaar maak om te spelen. Mijn natuurlijke habitat is het ziekenhuis zeker niet, laat staan een IC met zieke patiënten die aan allerlei apparaten liggen met daarom heen artsen en verpleging. Mijn natuurlijke omgeving is meer het podium, de kroeg, de repetitieruimte of mijn leslokaal</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMhyphenhyphenOhFuYjlJfBKagXC0I3dlRM5OxeHE-LTN_7IyzRoorouqwjQaOkjiu-MxaIBUtVpXec0TLILkPy-KfNCBIzl29eoq298k4-iv6ndouiOcSJoHJVA9d8EQMqkUuQIIqZC_GebDo3WuY/s1600/IMG_4763.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMhyphenhyphenOhFuYjlJfBKagXC0I3dlRM5OxeHE-LTN_7IyzRoorouqwjQaOkjiu-MxaIBUtVpXec0TLILkPy-KfNCBIzl29eoq298k4-iv6ndouiOcSJoHJVA9d8EQMqkUuQIIqZC_GebDo3WuY/s320/IMG_4763.jpg" width="320" /></a>Vanmiddag is het niet “laat de handen zien, en we gaan van links naar rechts”, nee vanmiddag sta ik puur en alleen met mijn gitaar aan het bed bij een patiënt. Mijn eerste visite is bij een meneer die net naast zijn bed zit. “Ik weet helemaal niks van muziek en ben ook niet muzikaal” zegt de beste man. Ik glimlach terug en zeg dat je niets van muziek hoeft te weten om het mooi te kunnen vinden. Ik speel voor hem een stuk Autumn Leaves, een mooi klein liedje met een herkenbare melodie. Hij knikt en zegt dat ‘ie het wel ergens van kent. “Kun je ook iets van Hazes?” vraagt hij met een grote lach. Ik doe mijn best om voor hem Bloed, Zweet en Tranen te spelen. Hij herkend de melodie en akkoord partij en neuriet zachtjes mee. In mijn hoofd is het storm. Gisteravond stond ik hetzelfde nummer nog te spelen met band in een volle kroeg, en nu speel ik het in een uitgeklede versie op de IC. Een bizarre, maar een mooie ervaring rijker nemen we afscheid van elkaar en ik loop de gang op.</div>
<div>
<img style="max-height: 100%; max-width: 100%;" /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
“Zo gaat dat vaker” zeggen Maria en Suzanne, zelf violistes, die vandaag nog met mij meelopen ter ondersteuning. “Het ene moment speel je iets van Bach of Teleman, en iets later vraagt dezelfde patient om Wolter Kroes of Coldplay. Muziek is zo enorm veelzijdig.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ik kom aan bij een ander bed en de verpleging wenkt mij. “Deze meneer is gesedeerd maar aan de oppervlakte. Zijn vrouw heeft een verzoekje.” De vrouw van de patient zou graag het nummer Voor Haar van Frans Halsema willen horen. Ik zet zachtjes de melodie met wat akkoorden in. De vrouw raakt geëmotioneerd en legt haar hand op die van haar man. De man doet even zijn ogen open en knikt. Het lijkt stil te worden op de IC. Achter mij hoor ik een kleine snik van een verpleegkundige.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Zo ga ik nog een aantal bedden af en na ongeveer drie kwartier ben ik weer terug in de teamkamer. Ik krijg een kop koffie en praat nog wat na met Maria en Suzanne. Het is blijkbaar dienstwissel en bijna tijd voor de overdracht. De ene zuster komt binnen, klaar voor haar dienst, terwijl een ander met de laatste afronding bezig is. We raken aan de praat met een aantal verpleegkundigen die hun ervaring van MuzIC delen. Wat een positieve reacties allemaal! </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJOMzLJc4E2LJHt9iIglwVmwIpAGaGvsuWZap9UcvNiiXNxbF_JffMpj7DC2NBrBwQPV0oKDfB2b-2F3H-hduwrlgE332-9Ho9BevGceSI2hXgNJ3BWIhvTkKR3NlPpREgyvgktMsWVAI/s1600/IMG_4760.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="522" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJOMzLJc4E2LJHt9iIglwVmwIpAGaGvsuWZap9UcvNiiXNxbF_JffMpj7DC2NBrBwQPV0oKDfB2b-2F3H-hduwrlgE332-9Ho9BevGceSI2hXgNJ3BWIhvTkKR3NlPpREgyvgktMsWVAI/s400/IMG_4760.jpg" width="260" /></a>Het valt ons op dat onze komst genoteerd staat op het dagplanbord. Net zoals de muziek aan het bed zijn het de kleine details, zoals deze, die ervoor zorgen dat dit project slaagt. Ik ga naar huis. Wat een ervaring ben ik rijker en ik kijk uit naar mijn volgende optreden op de IC.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Daags na mijn bezoek aan de IC krijg ik een appje van Lorette, een van de andere initiatiefneemsters van MuzIC en werkzaam op de IC Spaarne Zuid. Ze verteld mij wat de reacties waren van haar collega’s en hoe er over werd nagepraat. “Mijn collega zag de hartslag van deze patient echt dalen”. “Ik zag hoe mijn partner op de muziek reageerde: emotioneel maar het gaf ook rust, dit project moet worden gecontinueerd” schrijft een van de partners van een patent op een kaartje.</div>
<div>
<img style="max-height: 100%; max-width: 100%;" /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Van dit soort reacties word ik heel stil en dankbaar.</div>
<div>
Sytse</div>
<div>
<img style="max-height: 100%; max-width: 100%;" /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dxOPuy8El73AjO0M8LXJEAVabWUiQT_EYgEdGE-4FZH8NwCZbmmYTfEhqVWIJWxwVHNt2UCYIsd2UYla8a6mQ' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
<div>
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Een IC-verpleegkundige, wie bij de sessie aanwezig was, vertelt kort over haar ervaring met live muziek op de IC.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Deze week had ik mijn eerste ervaring met "MuzIC" livemuziek op de Intensive Care.</div>
<div>
Op de IC van het Spaarne gasthuis zijn toegewijde collega's al geruime tijd bezig om dit project neer te zetten. In eerste instantie om de patiënt en diens naasten een positieve ervaring mee te geven. Maar ook ik werd verrast door het effect van de muzikant met zijn gitaar. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ik wist niet wat ik moest verwachten.</div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkR4HQlgGksaQEK9UygmCVo3vNmZCBGbi3iSgxtZJPz1_WPJ_F1JEZvNylOO7QvKzEYSDyNVZcKlV85SW9vAUUvUH9ZWkQOK2uTT5qwxdAcnvSRrSSYocO57pPzY8O8V2nzUkJ_yHJd8Q/s1600/IMG_4762.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkR4HQlgGksaQEK9UygmCVo3vNmZCBGbi3iSgxtZJPz1_WPJ_F1JEZvNylOO7QvKzEYSDyNVZcKlV85SW9vAUUvUH9ZWkQOK2uTT5qwxdAcnvSRrSSYocO57pPzY8O8V2nzUkJ_yHJd8Q/s320/IMG_4762.jpg" width="320" /></a>Zodra de muziek begon veranderde de sfeer op de kamer. De routine van de dag werd even doorbroken en maakte plaats voor ontspanning. Mijn patiënt genoot zichtbaar. Juist dit beeld, in combinatie met de toewijding van de muzikant gaf mij ook een heel goed gevoel. Het is bijzonder om te zien dat mijn patiënt even niet het idee had op de IC te zijn. Maar ook voor mij en mijn collega's die mee luisterden, gaf het een relaxed gevoel en nieuwe energie om vervolgens de dagelijkse zorg weer te hervatten.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ik hoop dat dit project zich verder zal uitbreiden en wens alle muzikanten veel succes en plezier met het verrassen van patiënten en personeel!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Groetjes Judith </div>
</div>
</div>
</blockquote>
<blockquote type="cite">
<div dir="ltr">
<div dir="ltr">
<div>
</div>
</div>
</div>
</blockquote>
Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-69242260947229600542018-10-07T04:50:00.000-07:002018-10-07T08:41:56.981-07:00Soms in Mineur, Afgewisseld met Majeur<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">Het volgende verhaal is van een ontzettend krachtige vrouw die na een zwaar auto ongeval in coma raakte. Na het ontwaken wist ze niets meer en heeft ze hard gevochten om haar leven weer op te bouwen. Dit betekende het begin van een tweede en opeenvolgend leven. Dit wordt ook erg knap en mooi beschreven in haar boek '</span><i>Herwonnen Leven' .</i></span><br />
<span style="font-family: "arial narrow" , sans-serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: "arial narrow" , sans-serif;"><i>" </i></span><span style="font-family: inherit;">Ik bespeelde een Johannes Opus 230 orgel. Dit ging me goed af, totdat ik in coma raakte ten
gevolge van een zwaar auto ongeval. Toen ik langzaam hieruit uit ontwaakte,
besefte ik niets, sprak de taal niet die ik mensen om mij heen hoorde spreken,
wist evenmin wie ikzelf was en ervoer alles als vreemd. </span><br />
<i style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 115%;"><br /></span></i>
<i style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 115%;">'Binnen het eerste half jaar word ik
geconfronteerd met iets wat mijn passie is geweest,het spelen op een klassiek
orgel. Wanneer ik alleen thuis ben en een eenvoudige melodie op het wit met
zwarte toetsen instrument wil spelen, dan schroom ik. Iets weerhoudt me ervan
om op de bank hierachter plaats te nemen. Wanneer ik langs het orgel loop,
blijf ik even staan en dwing mezelf op de bank plaats te nemen. De confrontatie
zie ik als te groot, ik besluit aan dit verlangen niet toe te geven. Soms lijk
ik mezelf hierin te verliezen en dan neem ik plaats. De houten bank glimt van
de bijenwas en voelt glad aan. Ik probeer de juiste zithouding aan te nemen
druk met enkele vingers de toetsen in en besef dat , wat eens van nature
vanzelf leek te gaan, volledig is verdwenen. –Ik mis de Regie- Ik til mijn
rechterhand op zodat de vingers boven de toetsen komen te liggen en probeer
hetzelfde met mijn linkerhand. Dit lijkt nog moeizamer te gaan. Kort hierna
besluit ik het te laten voor wat het is. Het leven van ‘toen en nu’ staan
mijlenver uit elkaar, dit besef ik nu’. Hierop besluit ik een musicus aan te
schrijven. Ik vraag hem een partituur te schrijven voor een houten Tenor fluit
die ik nog elders in een doos heb liggen.'</span></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">(Citaat Boek: Herwonnen Leven
–Boekenluik 2016)</span></i><br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"><br /></span></i>
<span style="font-family: inherit;">Inmiddels zijn we
jaren verder en heeft de Tenorfluit plaats gemaakt voor een Dwarsfluit. Ik
beschouwde dit (tijdelijk) als het Project binnen mijn leven. Ik voelde me
‘geniaal’ hierdoor! Jarenlang en tot aan de dag van vandaag besteed(de) ik veel
tijd aan mijn lessen en musiceer(de) graag. Dit is mijn taalontwikkeling ten
goede gekomen!</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Luisteren naar
muziek doe ik graag, muziek spelen doe ik liever omdat dit nog effectiever
uitwerkt. Dit laatste heeft tweeërlei effect. Muziek spelen betekent ook je
eigen gespeelde muziek beluisteren. Het vermindert chronische stress doordat
het gehalte van het stresshormoon Cortisol verlaagd wordt. Muziek helpt me in
contact te komen met mijn eigen emoties. Hiernaast verhoogt muziek de
neurotransmitter Dopamine. Dopamine geeft een fijn en gelukzalig gevoel. het is
afkomstig uit het beloningssysteem, een gebied in de hersenen dat ook actief is
tijdens activiteiten die biologisch belangrijk zijn, te denken aan seksualiteit
en eten. Is dit niet prachtig?</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Na een lange strijd
tegen verandering en verlies kom ik opnieuw in de wereld van muziek. Het is een
spel der verwachting. Het aanleren van nieuw vaardigheden vraagt veel
inspanning, zowel mentaal als fysiek. Tijdens het oefenen wissel ik dit graag
af met het lopen van een rondje, liefst met stevige tegenwind. Wanneer ik in
beweging ben, mediteer ik. En wanneer ik fluit speel, ben ik ook in beweging.
Immers, ik verzet mijn kaders! Het kennen van geluk door nieuwe mogelijkheden.
Een ware compensatie!</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Voor de tweede keer
een weg gaan, terwijl je de weg niet meer weet en er niemand lijkt te zijn die
je de weg kan wijzen, is een lange weg geweest waarin muziek een groot aandeel
heeft gehad. Soms in mineur, droevig van stemming. Afgewisseld in majeur, met
levendige klanken.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Muziek maakt
gevoelens los. Het helpt bij het uiten en versterken van gevoelens, zowel om te
ontspannen, als om meer energie te verkrijgen. Muziek is een communicatiemiddel een
vertaler en vertolker van emoties, die mensen met elkaar verbindt.</span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Misschien
is dit wel juist dé Kracht van</span><span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Muziek. "</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial narrow" , sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span></div>
Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-83937481953724758602018-09-24T06:44:00.000-07:002018-09-24T08:57:13.262-07:00De Lange en Zware WegDit is het indrukwekkende verhaal van een ex-IC patiënte en tevens professioneel violiste die haar tijd op de IC nog deels kan herinneren. En ook de verschrikkelijke gevolgen heeft moeten meemaken, maar uiteindelijk deze moeilijke ervaringen meeneemt om opnieuw te beginnen.<br />
<div class="MsoNormal">
Tijdens haar tijd op de IC is er veel muziek voor haar afgespeeld. Ze kan zich nog de prachtige 'Intermezzi' van 'Brahms' goed herinneren, haar lievelingsmuziek. Helend, zalvend. Aards. <br />
Deze muziek heeft haar erg gesteund en geholpen in die tijd, en in de tijden na de ziekenhuisopname heeft ook het bespelen van de viool een helende werking gehad. Tot op de dag van vandaag is dat haar muziek.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
'Vandaag is de dag dat ik ontwaak. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
De tijd lijkt een ondergeschikt iets te zijn. Ik weet niet
waar ik ben.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ik lig in een bed en meerdere mensen lijken op mij in te
praten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Later besef ik mij dat ik op een ziekenboeg lig. En veel
later besef ik mij dat ik op de IC van een ziekenhuis lig.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik hoor vrouwen tegen mij praten. Ik kan mij hun stem wel
zeer goed herinneren. Ook hoor ik de stem van mijn broer. Hij belooft mij
dat we samen naar het Asterix en Obelix park gaan. We zijn nu in 2018. We
moeten nog steeds gaan.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een opname op de IC veroorzaakt een storm in je hoofd. Eerst
maar weer tot de orde van de dag. Gewoon doorgaan waar je gebleven was. Maar na
enkele jaren van hard doorwerken, realiseer je je, dat er ergens iets mis gaat.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Je begrijpt niet waarom je niks begrijpt van jouw dagelijkse
leven. Het is ongrijpbaar. Jouw cognitieve begrip zinkt. Letterlijk. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Je begrijpt niet meer wat je denkt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En dan zit je al wel in jouw werkleven. Maar je kunt er niks
meer.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Daarna heb je een soort van vacuüm. En dan weet je niks
meer.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Iedereen loopt te mekkeren en duwen en trekken. Maar niks
helpt meer. Dan moet je ergens het initiatief nemen om te bedenken wat je dan
moet.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
En daar heb je geen idee van.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Maar...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Dan ga je na jaren en ervaringen rijker je lijn lopen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En die lijn is enorm lang.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Jaren lang.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Nieuwe vrienden maken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Nieuwe contacten uitproberen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Niet oude contacten benaderen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Nieuwe mensen om je heen verzamelen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Niet ingaan op mensen die mee willen surfen op jouw nieuwe
ideeën. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Je bent in wezen een nieuw iemand.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Veel van mijn karakter eigenschappen wil ik behouden en
nieuw leven inblazen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
En daar zit mijn nieuwe energie.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vroeger vond ik die eigenschappen onvolledig. Nu niet meer.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Nu herwaardeer ik deze eigenschappen. En waardeer ze meer
dan ooit.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Beter laat dan nooit.'<o:p></o:p></div>
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-70252233301309547242018-08-18T07:20:00.000-07:002018-08-19T04:42:20.557-07:00Mooie ReactiesBeste allemaal!<br />
<br />
<br />
Bedankt voor het lezen van mijn ervaringen met muziek op de IC! De blog is al vaak bekeken.<br />
Ik ben blij met alle reacties die binnen zijn gekomen. Meer reacties zijn ook erg gewenst dus als je iemand kent die hier ervaring mee heeft, laat het alsjeblieft weten. Het zou ook fijn zijn als de blog veel gedeeld wordt, zodat hij een groter publiek bereikt.<br />
<br />
Veel reacties bevestigen het feit dat muziek een positief effect heeft voor de patiënten en hun vrienden/familie op de IC. Zo heeft muziek een 15-jarige patiënte met een hersenverlamming geholpen om rustig van de beademing af te komen! En muziek van vroeger (1030-1950) verlichtte de laatste levensdagen van een ongeneeslijk zieke oude dame in het ziekenhuis.<br />
Ook op de drukke IC is het erg rustgevend voor het geweldige IC-personeel die de patiënten ontzettend goed en liefdevol verzorgen. Niet alleen op de IC, maar op veel andere afdelingen heeft het ook een groot effect.<br />
Er is ook een reactie binnen gekomen dat de patiënt die op de IC ligt voor een langere periode erg veel baat kan hebben van muziek. Het aantal patiënten die een delirium kregen was veel lager! Een paar uur na deze reactie werd er ook een artikel gedeeld over een onderzoek naar het effect van muziek op de oorzaken van een delirium.<br />
https://healthmanagement.org/c/icu/news/music-helps-prevent-delirium-in-elderly-critical-care-patients<br />
<br />
Het is echter ook belangrijk om te vertellen dat muziek niet bij iedereen een positieve respons uitlokt. Een andere reactie die binnen is gekomen gaat over een man die kunstmatig in coma gehouden werd, omdat hij erg ziek was. Zijn favoriete muziek mocht afgespeeld worden. Hij reageerde wel op de muziek, maar juist negatief. Hij werd er erg onrustig van. Ook van de stem van zijn partner werd hij onrustig, dus ze mocht niet meer praten en de muziek moest uit. Ik denk dat hij wellicht onrustig werd van het feit dat hij niet mee kon zingen met zijn favoriete muziek of kon reageren op zijn partner.<br />
Het is duidelijk dat geluid (muziek en de stem van een dierbare) toch nog binnen kan komen en een effect teweeg kan brengen. In dit laatste geval was het alleen een niet gewenst effect. Dan is het belangrijk dat hier goed op geanticipeerd wordt.<br />
<br />
<br />
Bedankt voor het lezen,<br />
<br />
Bas Meuter<br />
<br />Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7255788063051634291.post-25133097509951702562018-07-29T13:44:00.004-07:002018-08-03T08:05:29.782-07:00Deel je verhaal!Hallo allemaal!<br />
<br />
<br />
In deze blog wil ik zoveel mogelijk mooie en bijzondere verhalen verzamelen over de impact van muziek in de zorg! Vandaar deze oproep:<br />
<br />
<span style="font-size: large;">Als je zelf, familie of vrienden van je een bijzondere ervaring hebben met de impact van muziek in de zorg zou je dan contact met mij (Bas) op kunnen nemen?</span><br />
<br />
Email-adres: basmeuter@gmail.com<br />
<br />
Alvast heel erg bedankt en ik hoop vele reacties te krijgen zodat we de speciale kracht van muziek in de zorg vanzelfsprekend kunnen maken voor iedereen!<br />
<br />
<br />
Groeten,<br />
Bas<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>Bashttp://www.blogger.com/profile/14169993941407581315noreply@blogger.com2