Verplegen met muziek op de IC

Ontzettend mooi wat Cor (IC-verpleegkundige) op eigen initiatief is gestart in het Rijnstate ziekenhuis. Hij heeft zijn gitaren op de afdeling staan om voor patiënten muziek te maken wanneer ze dat willen. En wat doet hij dit ook goed, zoals je kunt horen in de 2 video's!

De ervaringen die hij meemaakt zijn goud waard!

Live muziek op de intensive care

Vorig jaar september had ik een  avonddienst als IC verpleegkundige op de cardiologie waar ik eens per jaar twee maanden mee rouleer. Ik had een leuk gesprek met een patiënte over muziek en vertelde haar dat ik gitaar speel en zing. Mw speelde vroeger ook klassiek gitaar maar dit is door omstandigheden verwaterd. Ze vroeg me op een gegeven moment of ik de gitaar de volgende dienst mee wilde nemen. Het was in een weekend wanneer het meestal iets rustiger is en ik dacht “laat ik het doen als het druk is, dan houdt het op”. Toen ik de volgende dag met mijn gitaar op het werk kwam zaten mw en echtgenoot al op mij te wachten. Ik begon met een klassiek stukje waar we het de vorige dag over hadden gehad. Na de eerste noten kwamen tranen. Mw had aan dat stukje een hele goede herinnering waardoor het haar zo ontroerde. Hierna nog wat nummers gespeeld van de 60, 70 en 80^e jaren. Vooral de nummers: 'Family tree' van Venice en 'Heart of gold' van Neil Young maakte een zeer positieve indruk op zowel mw als echtgenoot die ook af en toe meezong. De energie die mw kreeg door de muziek was enorm. Haar enthousiasme en die van haar echtgenoot leidde tot een blijvend contact. Van mevrouw en meneer kreeg ik een gitaar geschonken die ik kon gebruiken voor het spelen voor andere patiënten. Zeer verrast door dit gebaar, was het niet òf ik dit op de intensive care zou voortzetten, maar hoe!

Zowel Mw als echtgenoot hebben het gitaarspelen weer opgepakt. Echtgenoot had tijdens het spelen gefilmd en foto`s gemaakt. Deze mocht ik publiceren. Het filmpje, foto`s en mijn blog op het intranet in het ziekenhuis werd overweldigend positief ontvangen. Het filmpje op YouTube ging viraal en werd massaal gedeeld en geliked.

De intensivisten waren positief maar zagen het meer als iets spontaans en dus niet structureel. Op onze afdeling hebben we veel eenpersoons kamers waardoor het heel privé is als ik speel voor deze meest kwetsbare groep patiënten. Inmiddels heb ik een ruimte waar ik mijn gitaren (2) heb staan. Als er de ruimte en tijd is speel ik of plan ik het in als het kan. Dit jaar al vele malen mogen spelen voor patiënten met of zonder familie. De reacties van patiënten en familie zijn ontroerend, blij, ontspannend, grappig. Even de gedachten en zorgen vergeten.

Mijn ervaringen:

Bij een patiënt vele malen gespeeld. Hij is uiteindelijk met ontslag uit het ziekenhuis gegaan en we kregen een brief van zijn dochter dat ze nog regelmatig aan de muziek dachten. Door de live muziek is de dochter met haar broer zelf weer meer muziek gaan maken. Uit dankbaarheid had de dochter voor mij een cd met allerlei verschillende nummers gemaakt.

Een ander verhaal is een in coma liggende man na reanimatie. Ik vroeg aan de familie of ze het leuk vonden als ik een nummer zou spelen. Zij gaven aan dat dhr ook veel van muziek houdt. Na twee nummers zong de familie mee en kwam er een traantje uit het oog van dhr. Het meezingen gaf een soort van saamhorigheidsgevoel. Hele mooie herinnering hieraan.

Ook bij een in coma verkerende jongeman met nog twee jonge kinderen(8 en 10) speelde ik een aantal liedjes en hoorde achter mijn rug iemand huilen . Ik zag dat het de dochter van 8 was. Na het spelen sterkte gewenst en hoorde twee weken later van moeder dat haar dochter heel veel moeite met emotie had en niet kon huilen . Kon het moeilijk bevatten dat haar papa daar zo lag. Door de muziek ‘brak’ haar emotie en moest toen erg huilen en kon haar verdriet uiten.

Een andere patiënt, een oudere vrouw, vertelde na het spelen dat ze zich soms zo alleen voelde en soms de steun miste van een maatje. Ze vroeg of ik getrouwd was, wat ik beaamde en vroeg daarna of ik geen broer had. Mocht ook wat jonger zijn. Tijdens het spelen was mw aan het wiegen op de bedrand.

Een moeder zat aan het bed van haar zoon. Ik vroeg haar of ze het leuk vond als ik een nummer voor haar zoon zou spelen. Ze vertelde dat haar zoon erg van muziek hield. De moeder was in de eerste instantie wat afwijzend vanwege de tijd, want ze moest weer naar huis. Ik had toch besloten om te spelen op intuïtie. Na enkele noten gespeeld te hebben was de moeder zichtbaar ontroerd, maar genoot ook. Thuis had mw meteen haar dochter gebeld met de woorden: 'Nu heb ik toch wat moois meegemaakt!!' Haar dochter belde meteen naar de afdeling. Later heeft ze na het plaatsen van het filmpje een zeer positieve reactie gegeven op het filmpje op YouTube.

Vorige week nog een heel nerveuze vrouw die voor het plaatsen van een groot infuus even op onze afdeling kwam. Ze was heel gespannen. Ik zei dat ik wel een liedje voor haar kon spelen. In de eerste instantie dacht ze dat ik een grapje maakte. Na een paar zinnen gezongen te hebben begon mw te huilen. Tijdens de procedure heb ik gespeeld en onderging mw de behandeling ontspannen evenals de uitvoerende arts en collega. Mw vond het heel bijzonder.

Dit is een fragment van de mooie ervaringen die ik meemaak op de intensive care. Geleerd heb ik dat wat je speelt afhankelijk is van hoe ziek iemand is. Less is more zeggen ze wel eens! Het filmpje is ook gemaakt op de cardiologie en deze patiënte vond het ook mooi om slaggitaar te horen met mondharmonica. Dit maak ik op de intensive care eigenlijk nooit mee. Dan is het soms zachtjes een liedje, soms instrumentaal of soms al neuriënd. Zo afhankelijk van de situatie.

Het belang van muziek was voor mijzelf wel duidelijk. Het laatste half jaar merkte ik dat muziek bij de meest kwetsbare patiënten ontspanning gaf waardoor er meer ruimte komt voor emotie. Maar ook waardoor patiënten gemakkelijker onderzoeken cq behandelingen kunnen ondergaan.

Ik hoop in de nabije toekomst samen te werken met MuzIC.