De snelweg is propvol vakantiegangers op deze goede vrijdag,
er zit weinig beweging in. Na een warme rit kom ik aan bij het koele Antonius
ziekenhuis in Nieuwegein. De IC is op de begane grond te vinden, na een lange
wandeling door de gangen van het gebouw. De gastvrouw begroet me en neemt me
mee naar de zaal coördinatrice. Daar word ik vriendelijk opgewacht en van
koffie voorzien. Iedereen is benieuwd naar de harp en de reactie die deze
teweeg zal brengen op de zaal.
Samen gaan we de kamers af, zowel op de Medium Care en
Intensive Care. We bezoeken een stuk of acht mensen, met verzoeknummers of
klassieke en Keltische muziek op de kleine harp, de ruimte vullend met warme
klanken. Sommige patiënten liggen in bed, anderen zitten op een stoel ernaast,
met infuus en vastgekoppeld aan allerlei apparaten en monitors. Een dankbare
blik, een blije glimlach, een gesprekje over muziek als welkome afleiding of
een voorzichtig applausje met de handen vol snoeren en slangetjes. Een enkeling
heeft familie op bezoek en we genieten samen van het muzikale moment.
Vandaag zijn de verzoeknummers niet mis: The Hours en Philip
Glass (bekend van harpiste Lavinia Meijer), een nummertje Blues, the Beatles, of muziek van Andre Rieu. Mijn repertoire zal
zich de komende maanden nog verder moeten uitbreiden, leuke uitdaging! De harp
is in Nederland vooral bekend als groot en klassiek instrument, maar een rondje
met de draagbare troubadourharp op de IC afdeling oogst veel bewondering. Na
afloop hoor ik de coördinatrice nog zeggen “ik wist niet dat je zoveel
verschillende stijlen muziek op een harp kon spelen” en “wat een mooie, warme
klank”.
Het zijn weer een boel speciale momenten, iedere unit is een
wereldje op zich. Twee ontmoetingen zullen me vooral bijblijven: De man waar we
eerder nog even niet terecht konden, ligt nu op zijn zijde met de rug naar de
gang. Ik loop naar de andere kant van het bed om in zijn blik veld te komen
staan. Al bij de begroeting hoor ik een accent waarop ik een melodie uit het
Midden Oosten kies. Na een paar maten zie ik dat hij ontroerd wordt: “ik ken
die melodie!” en we neuriën samen mee.
“De harp, wat is dat een eindeloos mooi instrument!” zegt hij en we
genieten van het moment. “ik kom uit Montenegro, Servie” zegt hij, “daar heb je
geen arpa. Nu ben ik ziek, maar ik ga beter worden. Waar kan je een harp kopen? Het is zo’n
prachtig instrument! ” Wat heerlijk, samen genieten van klank, muziek,
ontmoeting. Ik speel nog een stukje volksmuziek voor hem en neem afscheid.
Dan lopen we naar een andere kamer toe. Deze jongen heeft
het “locked-in syndroom” vertelt de verpleegkundige me. “Dat betekent dat hij
zich niet kan bewegen, alleen zijn ogen. Maar hij is wel bij en krijgt alles
mee. Hij houdt van klassieke muziek.”
Ik loop naar binnen, best spannend dit. Er is geen
oogcontact of duidelijk zichtbare ademhaling en de hartslag is constant laag.
Ik speel. Eerst klassiek. Dan Keltisch, dat lijkt me ook bij hem passen. Zijn
mondhoek trekt wat. De verpleging staat doodstil mee te kijken. Dan begint hij
wat onrustig heen en weer in bed te schuiven en ik zie de hartslag stijgen op
de monitor. Ik stel me alsnog even voor (want ik heb geen idee of hij me kan
zien) en speel in een andere toon een Keltisch melancholisch stuk. Dan besluit ik
dat het genoeg is. Geen idee of het okee was voor hem. Maar dan, bij het afscheid
nemen en weglopen zie ik opeens een beweging: Terwijl de armen en lichaam stil blijven
liggen zien we dat de lange slanke hand gaat omhoog en wuift.
Kippenvel bij mij, van top tot teen. Tranen van ontroering
bij de verpleging: “Wat fijn dat hij
even kon bewegen!”
Wat is het treffend te beseffen dat beweging voor de ene
persoon een flinke workout of lekker dansen is, maar voor de ander is het
trekken van een mondhoek of het optillen van een hand al een mijlpaal. Muziek
is beweging, geeft beweging, muziek beweegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten