Ex IC-patient, Martin, vertelt over zijn zeer indrukwekkende ervaring met de kracht van muziek op het brein! Wat ongelooflijk mooi wat het maken van muziek hem heeft opgeleverd, na zijn kritieke IC-opname. Dit toont nog maar eens aan dat muziek een stimulerend, en daarmee helend, effect kan hebben op het brein!
" Korte
termijn geheugen.
Het is oktober 2002.
Wat zit daarin? Miska is met mijn
vrouw Rita op zolder en wijst naar mijn gitaarkoffer. De gitaar van opa, zegt
Rita. Ik heb hem in 1994 gekocht van mijn gitaarleraar. Na 6 jaar stopte ik
door tijdgebrek. Mijn gitaar verdween in de koffer en later naar zolder. 'Zien' vraagt Miska, ze is 2 jaar.
Een jaar daarvoor op 30 augustus was ik in blinde
paniek met een legionella besmetting binnengebracht op de IC van het
Weezenlanden ziekenhuis in Zwolle. Mijn longen zaten vol bacteriën en de
afvalstoffen daarvan vergiftigde mijn bloed. De koorts was extreem hoog, ik had
ernstige severe sepsis en nog een longcapaciteit van slechts 25%. Mijn lichaam
zat onder de blauwe en zwarte vlekken, mijn inwendige organen stonden op het
punt van afsterven en ik was in coma gebracht. Omdat er toch niets te redden
viel gebruikten ze me als proefkonijn voor een experimenteel middel tegen
sepsis. Elke dag hoort mijn gezin in gesprekken met de artsen hoe de staat is.
In de tweede week laten ze me langzaam en gefaseerd bijkomen.
Ik hoor nieuws.
Aanslag, twin towers en “vraag” een verpleger de radio uit te zetten. Ik kan
alleen met mijn ogen wenken. Door de "tube-beademing" is praten niet
mogelijk. Door coördinatieproblemen kan ik ook niet schrijven. Communicatie is
onmogelijk. Ik leef fysiek in mezelf, ik in een lichaam. Ik lig op een
elektrisch bed die automatisch opgeblazen wordt en leegloopt, armen gestrekt
langs mijn lichaam de polsen omhoog. In mijn rechterpols zit een kraantje.
Hieruit tappen ze tweemaal daags buisjes bloed. Elke ochtend lichten ze me op
om een koude harde plaat onder mijn rug te leggen voor longfoto’s. Overal
zitten slangen in en aan. Geeft een metertje te weinig zuurstof aan in het bloed
dan gaat een kraantje verder open. Bij te weinig vocht draaien ze aan een andere.
Bij te veel draaien ze hem ietsje dicht.
Ik hoor de artsen praten dat ze
rekening houden met onherstelbaar hersenletsel door de langdurige narcose en de
vele chemicaliën. Een jaar later bleek inderdaad dat veel hersencellen verloren
waren gegaan. Mijn korte termijn geheugen is rampzalig. Ik voel gedachten of
dingen die ik moet onthouden langzaam wegvlieden. En even later voel ik dat er
iets was maar ik weet niet meer wat.
Miska en Rita komen de huiskamer
binnen met mijn oude gitaar. Miska zegt 'Opa spelen!'. Gelukkig vond ze het al
mooi dat er überhaupt geluid uit kwam, want veel meer lukte me niet. Vanaf dat
moment hield ik mijn gitaar in de buurt en probeerde af en toe wat. Het was
voldoende om wat akkoorden te kunnen spelen, iets Braziliaans of beetje Jazz.
Maar tot mijn grote frustratie lukte het niet te onthouden wat en hoe ik
speelde.
Ik vond op internet muziekstukken soms met akkoorden erbij meestal
alleen met de benaming dus A, Em of B7. Ik kopieerde de nummers naar “word” en
luisterde naar het origineel terwijl ik akkoorden uitprobeerde. De volgende dag
moest ik opnieuw beginnen, was ik alles weer kwijt. Wat zegt C of G of D7 als
je niet weet waar het voor staat? Ik probeerde bij de uitgeprinte tekst
figuurtjes te tekenen van 6 snaren gekruist door 5 fretten (de metalen stripjes
op de hals). Hierdoor kon ik zien waar ik mijn vingers moest zetten. Vervolgens
besloot ik ze in Paint te tekenen. Zo ontstond een bestand van mijn akkoorden op
naam en op positie en kon ik ze steeds opnieuw gebruiken. 6 snaren gekruist
door fretten met hierop in zwarte punten de vingerzetting, de positie op de
hals en de naam erboven (Google maar naar chords). Dankzij de figuurtjes wist
ik hoe en op welk moment ik wat moest spelen.
Al snel merkte ik voortgang in
mijn spel. Door de steeds moeilijkere nummers die ik koos moest ik bij elke
keer akkoorden bijtekenen. Na ongeveer een jaar tekenen, zien, spelen en
luisteren merkte ik eigenlijk ook nog iets anders, mijn geheugen werd steeds
beter. De “bijwerking” bleek te zijn, dat andere “loze” hersencellen werden
aangezet de functie van mijn korte termijn geheugen over te nemen. Ik kweekte
feitelijk mijn eigen geheugen terug. Dankzij de aansporing van Miska kreeg ik
mijn geheugen terug, heb een bestand van 600 akkoorden en speel puur voor eigen
genoegen met plezier veel mooie nummers.
Op 11 september 2019 wordt ik in mijn
tweede leven 18 jaar en Miska 19 in het haar eerste."
Martin van Heyningen
martin@vipsnet.nl, 06 55 305788, www.viptrust.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten